Früher und heute in Gerolstein
Karin Eiden
Esch sen noch us däm virrije Johrhonnert.
Esch hoffe net, dat ihr esch do wonnert.
Et oß
alles annisch heck,Freher soht mer noch »Du« zo de Leck.
Wä kahn daan heck noch die aal Sproch?
Hochdeutsch spricht ein jeder doch.
Jääf Sonnes jepredischt op Jirrelsteener Platt,
De Kirch war louter voll un besatt.
De Kirch hätt heck Heizung un jepolstert Bäänk,
O Konner, wenn esch noch än freher däänk.
Mir hatte nie de Hennere kaalt,
Mir hahn jebett, dat Gott oos erhalt.
Et jit alles jeännert, jiden Daach.
Statt em Kaplon, hahn mer heck en Vikar.
Un johv mer freher ees ojeladde,
Sosse mer all em de Heffefladde.
Mej Vatier boß all Schrießmählstecker änn,
Dahnjohng och keene annere mie dran.
Dat sollt ees eene maachen heck,
Da jääw e rußjeschmoß vän de Leck.
Menge Maan un esch, mir woren oos jot,
Mir hatte vill Arbeet, äwer och Mot.
Jit Johr kohm en Kond op de Welt,
Die johfen allschruß, och ohne vill Jeld.
Heck will doch keene mie Konner haan,
Hickstens noch ent, äwer daan ohne Maan.
Ohwens, daan jään de Pillen jeschluckt,
Een fir de Magen, dat dään sech net muckt,
Daan su en kleen, dat et keen Konner jään.
Un een fir de Sex, die krejt äwer hään...
Iwerhobt, da Sex un dä janze Bohei.
Mir woßten och wo vir un honne wor, ohne Jeschrei.
Heck dat Aäße, oß och keen Pläsier,
Bej oos kohm en schruß Deppen op de Desch,
Mot Quellmänn dron, jahnz fresch.
Do newent en Teller mot Zwiwwelssoß,
Do zoppt jidder eene dron, un oß.
Äwwer Quellmänn oß heck alt en Luxusmenue,
De Schrompere sen jo su dejer wie nie.
Schrompere Zopp kaan doch keene mie koche,
Daan kaan mer och et Fleesch koche, mot de Knoche.
Esch kunn mot der Zejt heck net mie mot,
All naslang jeht doch eene bankrott.
Freher jow et Schmod, Schoster, un Schnegger om Flecke.
Heck stöhn Supermarkt än alle Ecke.
Iwwer et Fernsehn moß esch och noch jet sohn,
Dat oß net mie schien, dat Glotzofon.'
Mir soßen ohwens zesammen äm Herd.
Mir haan jestreckt un jesongen, dat wor noch jet wert.
Die Mannsleck spülten freher noch Kaart,
Do johf net an hehmjohn jedaacht.
Sondes woret, esch weeset noch jot,
Oos Koh wor su wejt, datse kalwe moot.
Esch loof on de Kaiserhof, wo menge Vatter soß
Un soht: »Komm heehm, et jeht loß.«
Mir haan bej der Koh jesäß un jebet,
Et Kalf, dat kohm, mej Vatter net.
Esch jong noch ees, un soht Bescheed,
De Koh hätt jekalft, et oß alles reed.
Hähn soht, dat hat die jot jemaach,
Hehm kohm hään dän anneren Daach
Un song drei Lilien de Häähld erop.
Sulang hält heck keen Wirtschaft mi op.
Die Frauleck lohße sech och jaanz flott scheide,
Dat dot mer freher all vermeide.
De Scheidung oß jo och su eenfach jään,
Wenn Sej net su will wie Hään,
Oder Hään ees well, un Sej net,
Daan jään se jeschieden, daan haan se jet.
Mir brochten och morjens net ob de Wecker zu kucke,
Naachts dot sich jider op de Eemer hucke,
Wor dään voll, daan woßt mer Bescheed,
Et oß sechs Ouer, un mir mochen oos reed.
Freher die Zejt worun och schien,
Heck haan de Leck eben anner Tiin.
Wenn mer zefridden oß, dat zählht.
Un dat wünscht esch allen, et Kätt us der Hähld!