Dä ahle Ihm = Pitter

Fritz Jaquemod, Daun

Mer soll kes ahl Leyt uslachen, wä weß, wenn mier es su alt seyn, wie os dan die Fiessemadäncher vertriwwe seyn. Et Jett äwer och Fäll, woa su en ahle noch en deck Portiun Humor us der Jujend sech opbewohrt hott. Wo hän et versteht, sech selver op de Schepp ze holle un och annere zom Narren zu hahle. Dat os noau mol esu, mer os immer su alt — wie mer sech fehlt. Dän eene os ald mot fofzeg alt un beschwärt, un dän anner rennt mot siebzig iwwer da Stroaß, als ob hän net kleen ze kreye war.

Wie mer su säht, mer soll net bädde firr alt ze jänn - dat Alter kitt en Kehr wie onjeflurre on eene. Jewiehnlech os et su, wenn eene sech zor Roh setzt un neyst mie zu dohn weeß, dan os mer alt. Mer kan och bahl söhn, dan Jett mer jidd Johr zwei ahler. Die ahlste jenn Jewiehnlech die, die hirr janz Läwwen jett jekränkelt honn. Dat Sprichelche heeßt jo: »Die radderschällechst Kohren lofenom längsten.« Sicher deswäjen ze verstoohn, weyl se sech zeytläwwns jot jepflächt honn, un oft noch en jetrust Mehn imm sech erim hatte, die hinnen iwweraal opjewoart hott. Et jänn äwer och Leyt, die hirrem Alter die schwär Orbet von freher zoschreywe, un datt se jidde Morje niechtern en Branntweyn jetrunk honn.

Dä ahle Ihm-Pitter hätt och kees jedoacht, es su alt zu jänn. All Dags rocht hän noch seyn Peyfche un mächt och jidde Dag seyne Spazeerjang. Freher woar hän en janz stramme Kerl jewäst. Früh verzellt hän devon, wie hän bey der Garde un Berlin jedeent hott. Jiddes Regiment und jidde Kompanie weeß hän noch mot Nummer un soo allem ze nenne. Och bund dam echte Kreeg die Kämpf bey Verdun un Argonnerwald weeß hän noch im eenzele ze konstanteeren. Äwer, un watt firr em Johr hän sech verheyrot hot un wie alt seyn kunner seyn, dat weeß hän net mie. Noa joa, him woar och att allerhand last de Kopp jange.

Op seynem Spazeerjang durch et Dorf bejähnt him enes Dags de Pastur. Da hatt Verständnis dotier, datt de ahlen Pitter net mieh all Sundags un de Kirch kun John. Su woarn ha früh, es poar Weerter mot dem ahlste vom Dorf ze kalle. »Na, Pitter, wie geht es Ihnen?«, fragt da Haar. Pitter, da von seyner Jiecht jeplocht woar, brum-melt jet durch de Zänn, wat da Haar net mot krich

Im dat Schwätzje Jet oprecht ze hahle, stellt sech de Pastur Jet näster zo Pitter un fragt wey-der: »Wie alt sind Sie jetzt eigentlich?«

Pitter hellt de Peyf us der Moul un säht: »Neynzech Johr!«

Dat hält de Här fer en schien Nachricht op un det antworden: »Oh, das ist aber ein schönes Alter!«

Pitter fehrt em direkt un da Satz dozweche un säht: »Joa, en schiene Scheißdreck!«

Kurz später woar Pitter krank jänn. Wie de Pastur dat hurt, fohlt hän sech verpflicht, Pitter ze besoche. Wie hän dan bey Pitter on et Bad ko-am un hän trieste wollt un him verzellt, datt dat him äwer leed dat, nou hey en Kranke vier ze funne. Op die Froch: »Wie geht es denn, Pitter?« dot Pitter dan söhn: »Oh, Herr Pastur, et jeht bey dr Deywel!«