Advent
Änni Gehendges, Daun
Weijle kitt die leef Weijhnachtszeit |
worob die janz Welt sech freut. |
Dat Land su weijt mah sehen kahn |
hot et Wunterkleed at on.
|
Alles schläft, denn die Noacht |
hot deh Welt zur Roh jebroacht. |
Doh blinkt von weidem en helle Scheijn. |
Wat mach dat für en Schimmer seijn. |
Et weijst sech oos aus fären |
seiit Ostern her deh Weijhnachts-Stären
|
Dat ewig Licht mot hellem Scheijn |
soll in jedem Herz doch seijn. |
Als kleenes Kund von Jott jesandt |
soll oos brängen deh Fridden iwer et Land. |
Heij un dieser Wundernoacht |
hot hähn oos et Heijl jebroacht.
|
Jeborren um Stall un leijt op Strieh |
Oh! Menschenskund vergäß dat nieh. |
Mach ob dein Herz suh weijt et jeht |
üb Nächstenlieb un Barmherzigkeijt.
|
Denn wenn dat Kund net Jeborren wär |
un noch für oos am Kreuz jestorwen, |
dahn wären mir doch all verloren. |