De Usterbecht

 

Fritz Jaquemod, Daun

 

Die Fastezeyt wor freher noch en anner Zeyt wie haout. Du hätt keene dron jedocht, op en Danzmusik zu john; vill winninger un su en Diskothek; die jow'et noch net. Watt mier doch all von däne Amerikaner jeliert honn. »Up toDate« — also modern wollen die seyn, John dan un su en deyster jemachte Schopp, loaßen do su en kreylech knallech rut Liecht op und oaf flackere, frech Loft kitt do iwerhopt keen e'run. Doa hopsen se dan wie de Neger um Busch un die Musik hiert sech on, als wenn se mot Blech-dusen un Kochdeppendäckele jemach jäf.

Un der Fastenzeyt koam freher Freydags op de Desch: Hedleschkoche, Pannas oder Häring. Der Vatter kriech en janze Häring, de Motter und de Kunner en halve. Die janz Haousma-chers Kunner woaren du net su schnesig wie haout; de Hoptsach, et koam jet op de Desch. Vill Männer lochten sech zosätzlech en Fastenopfer op, undäm se bunt der Zeyt un keen Wertschaft jonge, och keen Peyf roochten od-der priempten. Et joaf du sujar Eheleyt, wo int von däne zweye op de Specher schloafe jong. Virr vill, hoptsächlech Männer, woar de Usternzeyt en decke Knodde. Et hos' doch, winnech-tens ees um Johr sollt mer bechte John, un dat un der Usterzeyt un och un seyner Poar. Jao, du waoren' er, die reesten mot em decken Paket un de Bechtstohl. Dat lange Stöhn virr dem Bechtstohl woar at en Buuß virr sech. Diejinnige, die e'recht em letzte Sunnech der üsterlechen Zeyt koame, von dänne soat mer, se kämen mot da Pärdsknecht un Holzschurjer. Sicher deswäjen, weyl die keen Zeyt hatten un et woar bekannt, dat die immer schwär jeflocht honn. Ze verstohn, woa sey dat janze Johr sech mot dänne verbustete Derer moten erim schlon. Dobey koam dan manche Floch iwwer hirr Zung. Et jof äwer och noch anner Sünde — aoußer dam Flochen!

Pitter woar net bestallt un haouste mot seyner Schwester Käth zesomme. Hän woar net mie da jingste, dat hest, hän woar bahl ze alt, virr noch en Frau zu funne. Pitter jung at net mie jidde Sunnech un de Wertschaft. Nimmen ab un zo kun dat noch passeren. Wenn Pitter dan moal mot em Schwips hem koam, verspürt en laouter su en hungreg Jefehl um Boch. Dan woar de echte Jang un de Keller. Hän hollt sech aous dem Deppen en jot Steck Zoppeflesch. Hat hän dat dan verdreckt, jung en erop, holt sech aous dem Hoschte en Schinke, un schnitt sech mot dem Mätzer en jot Steck wie e'poar Schohlappen oaf. Dan kneet en sech virr et Brutschaf mot de Vorderfeeß un lot et sechs jot schmache.

Wie seyn Schwester Käth dan Dag drop merkt, datt Pitter om Schinke en Steck oafjeschnidde hat, woar hirr kloar, dat hän noch es besoff woar. Stunnelang krich Pitter jeknoatert un jeschannt. Dat woar och die Jeläjenheet, dat Käth seynem Broder Pitter kloar moch, et war un der Zeyt, noch es bechten ze john. Pitter wehrt sech un sät, hän hätt doch keen Sund jedon. Et kunn him äwwer neyst notze, hän moot sech fejen. Wie Pitter dan Dags drop un de Bechtstohl koam, sech neerkneet, lacht da Här op der annere Seyt da Kopp on dat Sün-denjitter un frächt heemlech: »Was sind denn Deine Sünden?«

Pitter kuckt janz verstolle im sech, ob net eene soos jett hiere kinnt, un dan tottelt hän: »Ech seyn osem Käth on de Speck jange.« Mer hurt, wie da Här sech jett um Bechtstohl errim dräht un zo Pitter weyder frächt: »Womit denn?« Treysellech deet Pitter antworde: »Mäm Mätzer, Herr Pastur.«

Content-Disposition: form-data; name="hjb1985.40.htm"; filename="" Content-Type: application/octet-stream