Kirmes um Dorf

Therese Schneider, Brockscheid

 

Wenn die Rummeln aus un die Krumperen jegrowwen,

dahn woar et suweyt, dat die Kirmes dät kommen.

 

Acht Daach vierher fong dat Schaffen at an,

jeder moßt helfen, so jot er dat kann.

 

Die Motta säht zo de Jungen un Mädcha: »Naun hiat es her,

et os viel ze dohn, nemes dort un' em Eken ferneyst rimstohn.

 

Franz, dau jehst de Metzjer bestellen,

en Schweyn jet jeschlacht, et grüßt von allen.

 

Mechel, dau moß de Speycher räuymen,

ken Spunnweb dort on de Wanne bleywen.

 

Mir machen dor noch en Bad op Reserv,

wenn Tant Liss un tant Marry kunn von Zerf.

 

Dir zwyhn dahn dorun Schloten jieht,

ech hoffen, dat ihr dat verstieht.

 

Mätti, dau sors fir lank Beychenstrieh,

die Striehsäck Jen freschjeföllt, ewwer richtig schien.

 

Net ze deck un net ze dinn,

un kene Durchenanner jemach rundnerim.

 

Wenn dau domot ret bös, dahn besors dau dier Forf

un streychst domot Hausdier, Stahldirr un Scheyrenpoat on,

su schien wie keen seyn um Dorf, un naun jev dech dronn.

 

Dir Mädcha moßt bolzen alles blitzblank,

et Glas un de Porzzeleyn moßen blenken um Schrank.

 

De Gardiencha holt roof un wäscht se su sauwer,

dat keenen kahn last joh, ohne zo staune. «

 

Su hott die Motta die Orbet ordeneert,

de Kunna hon alles bestens ausjefehrt.

 

Freydes joov dahn de Flodden jebach,

dat wor en Orbet, dunnestes de janze Daach.

 

Äpel, Birren un Quatschen, jooven un Mengen verschafft,

denn et moßten su um die 30 Steck Wäk jebackt.

 

Un der Noocht zum Freydich jong de Motta jornet un et Bad,

dahn mengt sey den Deech an fer all den Wäk.

 

De Sak Mahl hott at poor Daach un der Stuft beym Owwen jestannen,

jot durchworm moßt et seyn, so 's war de Deesch net objangen

 

Un wat joov net ahl fer en Wäk jemach —

 

Äpelschmerres un Äpejeschnetzt, Äpeljedaalert mot Zimmet dropp,

jedekten Äpeltoat mot Eijeel bestroch.

 

Quatschen, Kieschten un Birrenschlachmundes,

Griestoat un Streusel mot Pudding jeföllt,

 

Kastenbrietscha un en Buntekochen —

da wor fer die Schneeigen — , die den annere net moochen.

 

Freydesmettes woar dahn alles ret,

direkt joov enen worm aus dem Owwen probeert.

 

Obbewohrt joven die Waken un der Stuwwekommer, Vorratsraum hauot,

do wor fer den Zweck en Stallasch objebauot.

 

Die Motta betracht mot Stolz de Erfolg,

flott jet jezellt, ob och kene fehlt.

 

Oder op de Schreynisch Hannes, de rosene Witz,

net at ene hott stibitzt.

 

Fer su en Schabernack wor dän immer se hon,

un se säht, dat sall ech him soon, bey mir kitt de nett mie dronn.

 

Nau wor de meest Orbet jedohn,

denn hatt ma jeschlacht, jebach un die Wuscht jemach,

dahn kunnt ma sech freuen op de Kirmesdaach.

 

Die Verwandten woren all' unjelodden,

per Postkoat nadierlich, ma hattjo ke Telefon.

 

Un se kommen in grußer Zahl un hatten dabey,

och noch poor Kunna, su zwei oder drey.

 

Dat jov en Drara, dat Haus wor voll Leyt

jederenen sech zonächst im die Motta deuit.

 

Se jov herzlich begrüßt un jefrocht wie et su jeht,

un ob von de Kunna noch kynt heyroden deht.

 

Se hott alles beantwort' su no un no,

dahn seet se, »ewwer weylen jet et Eßen objedrohn«.

 

Die Kirmeszopp stund imma hie um Kurs,

mot Fräscheneier (Sago) drun, wor die doch en Jenuß.

 

Iwerhopt dat Eßen su herzhaft gewürzt,

zwar woaret richtfort, ewwer jod schmok et doch. —

 

Denne Kleensten dreckten die Tanten poor Groschen un de Hand,

domott loofen die dahn un et Bakes, do wor en Stand.

 

Haut sehn ech dat Bäschen noch dohunner stöhn,

schnieweyß die Hoor, et joov Bärbel jenannt un woar von Strohn.

 

Suviel schien Saachen hott dat Freyschjen onjebodden,

Dilldöpp, Flitschebogen, Zuckerstangen, Helejebilcha mot Spetzt

rundnerim, klen Bechelja, Tutayen, Kukuken aus Ton, Ballen,

Wundertietchja un Kreyzja am Kettchen, su viel,

wat ma joor net all obzellen kahn.

 

Un hott sech en Kund lang am Stand rimjedreckt,

dahn soot die Bärbel, »wat wellst dau dahn nonn,

komm weys mir es deyn Jeld, dahn hott se n/m jetjenn,

wenn och noch am Betrag jet hottjefehlt.

 

Die Motta mooch en Schotte! mot Metticheßen parat,

datjof der Frau un et Bakes jedrohn.

 

Wie früh die dahn woor, dat kahn ma sech denken, _

se wollt enem dahn imma en Klenichket schenken.

 

Die Motta wollt dat ewwerjornet nonn,

der jong et nimmen drimm, se hatt en Jood Werkjedoon.

 

Ech han och en Erinnerung die net su schien woa,

jerähnt hott et, un kalt wor et on der Kirmes dat Johr.

 

En neyen rut-weyß jeflinkerten Zweta hatt ech on,

domot sprung ech immet Bakes mot meynen 5 Johr.

 

Virr dem Bakes stand en Puddel, die hatt ewwer en Zweck,

do joov beym Baachen die Lak drun jeschwenkt.

 

Dorun seyn ech jefallen un soch greylich aus,

de Motta moch sech ewwer jorneyßt doraus.

 

De Zweta joof iwwer dem Herd jedreyt un ofjeriwwen,

du kunnt ech domott wea weyderspringen.