Kirmes um Dorf
Therese Schneider, Brockscheid
Wenn die Rummeln aus un die Krumperen jegrowwen, |
dahn woar et suweyt, dat die Kirmes dät kommen.
|
Acht Daach vierher fong dat Schaffen at an, |
jeder moßt helfen, so jot er dat kann.
|
Die Motta säht zo de Jungen un Mädcha: »Naun hiat es her, |
et os viel ze dohn, nemes dort un' em Eken ferneyst rimstohn.
|
Franz, dau jehst de Metzjer bestellen, |
en Schweyn jet jeschlacht, et grüßt von allen.
|
Mechel, dau moß de Speycher räuymen, |
ken Spunnweb dort on de Wanne bleywen.
|
Mir machen dor noch en Bad op Reserv, |
wenn Tant Liss un tant Marry kunn von Zerf.
|
Dir zwyhn dahn dorun Schloten jieht, |
ech hoffen, dat ihr dat verstieht.
|
Mätti, dau sors fir lank Beychenstrieh, |
die Striehsäck Jen freschjeföllt, ewwer richtig schien.
|
Net ze deck un net ze dinn, |
un kene Durchenanner jemach rundnerim.
|
Wenn dau domot ret bös, dahn besors dau dier Forf |
un streychst domot Hausdier, Stahldirr un Scheyrenpoat on, |
su schien wie keen seyn um Dorf, un naun jev dech dronn.
|
Dir Mädcha moßt bolzen alles blitzblank, |
et Glas un de Porzzeleyn moßen blenken um Schrank.
|
De Gardiencha holt roof un wäscht se su sauwer, |
dat keenen kahn last joh, ohne zo staune. «
|
Su hott die Motta die Orbet ordeneert, |
de Kunna hon alles bestens ausjefehrt.
|
Freydes joov dahn de Flodden jebach, |
dat wor en Orbet, dunnestes de janze Daach.
|
Äpel, Birren un Quatschen, jooven un Mengen verschafft, |
denn et moßten su um die 30 Steck Wäk jebackt.
|
Un der Noocht zum Freydich jong de Motta jornet un et Bad, |
dahn mengt sey den Deech an fer all den Wäk.
|
De Sak Mahl hott at poor Daach un der Stuft beym Owwen jestannen, |
jot durchworm moßt et seyn, so 's war de Deesch net objangen
|
Un wat joov net ahl fer en Wäk jemach
|
Äpelschmerres un Äpejeschnetzt, Äpeljedaalert mot Zimmet dropp, |
jedekten Äpeltoat mot Eijeel bestroch.
|
Quatschen, Kieschten un Birrenschlachmundes, |
Griestoat un Streusel mot Pudding jeföllt,
|
Kastenbrietscha un en Buntekochen |
da wor fer die Schneeigen , die den annere net moochen.
|
Freydesmettes woar dahn alles ret, |
direkt joov enen worm aus dem Owwen probeert.
|
Obbewohrt joven die Waken un der Stuwwekommer, Vorratsraum hauot, |
do wor fer den Zweck en Stallasch objebauot.
|
Die Motta betracht mot Stolz de Erfolg, |
flott jet jezellt, ob och kene fehlt.
|
Oder op de Schreynisch Hannes, de rosene Witz, |
net at ene hott stibitzt.
|
Fer su en Schabernack wor dän immer se hon, |
un se säht, dat sall ech him soon, bey mir kitt de nett mie dronn.
|
Nau wor de meest Orbet jedohn, |
denn hatt ma jeschlacht, jebach un die Wuscht jemach, |
dahn kunnt ma sech freuen op de Kirmesdaach.
|
Die Verwandten woren all' unjelodden, |
per Postkoat nadierlich, ma hattjo ke Telefon.
|
Un se kommen in grußer Zahl un hatten dabey, |
och noch poor Kunna, su zwei oder drey.
|
Dat jov en Drara, dat Haus wor voll Leyt |
jederenen sech zonächst im die Motta deuit.
|
Se jov herzlich begrüßt un jefrocht wie et su jeht, |
un ob von de Kunna noch kynt heyroden deht.
|
Se hott alles beantwort' su no un no, |
dahn seet se, »ewwer weylen jet et Eßen objedrohn«.
|
Die Kirmeszopp stund imma hie um Kurs, |
mot Fräscheneier (Sago) drun, wor die doch en Jenuß.
|
Iwerhopt dat Eßen su herzhaft gewürzt, |
zwar woaret richtfort, ewwer jod schmok et doch.
|
Denne Kleensten dreckten die Tanten poor Groschen un de Hand, |
domott loofen die dahn un et Bakes, do wor en Stand.
|
Haut sehn ech dat Bäschen noch dohunner stöhn, |
schnieweyß die Hoor, et joov Bärbel jenannt un woar von Strohn.
|
Suviel schien Saachen hott dat Freyschjen onjebodden, |
Dilldöpp, Flitschebogen, Zuckerstangen, Helejebilcha mot Spetzt |
rundnerim, klen Bechelja, Tutayen, Kukuken aus Ton, Ballen, |
Wundertietchja un Kreyzja am Kettchen, su viel, |
wat ma joor net all obzellen kahn.
|
Un hott sech en Kund lang am Stand rimjedreckt, |
dahn soot die Bärbel, »wat wellst dau dahn nonn, |
komm weys mir es deyn Jeld, dahn hott se n/m jetjenn, |
wenn och noch am Betrag jet hottjefehlt.
|
Die Motta mooch en Schotte! mot Metticheßen parat, |
datjof der Frau un et Bakes jedrohn.
|
Wie früh die dahn woor, dat kahn ma sech denken, _ |
se wollt enem dahn imma en Klenichket schenken.
|
Die Motta wollt dat ewwerjornet nonn, |
der jong et nimmen drimm, se hatt en Jood Werkjedoon.
|
Ech han och en Erinnerung die net su schien woa, |
jerähnt hott et, un kalt wor et on der Kirmes dat Johr.
|
En neyen rut-weyß jeflinkerten Zweta hatt ech on, |
domot sprung ech immet Bakes mot meynen 5 Johr.
|
Virr dem Bakes stand en Puddel, die hatt ewwer en Zweck, |
do joov beym Baachen die Lak drun jeschwenkt.
|
Dorun seyn ech jefallen un soch greylich aus, |
de Motta moch sech ewwer jorneyßt doraus.
|
De Zweta joof iwwer dem Herd jedreyt un ofjeriwwen, |
du kunnt ech domott wea weyderspringen. |