Dä Christboom

Karl-Heinz Schwartz, Gerolstein

 

Wenn on der Wooch vür dam ischte Advents-sonndisch de Weichnachtsbeleuchtung om Flecke installiert jof, da festlich beleuchtete Christboom ob dor Löweburjsch van weggem alt ze sehe wor un om Nobischdorf Jees de Niklos afing Plätzjer ze backe, dann jof et Zeijt, dat mor sech öm en Weichnachtsboom köm-mert. Dat wor da Mittelpunkt am Helijen Owend, un wor mor noch esu arm, en Christboom mot on dor Stuf stohe, könnt et johe wie et wollt.

»Nau sen esch äwer eeß jespannt, winnie dau oose Christboom haue jehs. Net dat et esu jeht wie vürisch Joahr: de Legg koome alt baal uß dor Christmett un dau wors noch net mot damBoom doheem. Lautor alles ob de letzt Minut, wat solle dann nemme de Konner van ooß denke«?

Marie hat sech vürjeholt bei Jusep hierem Mann dofür ze sorje, dat ha diesmoal die Ficht alt paar Daach froher hole jing als sooß. Seit Allerhelije woren alt am stempele, hat also der herrlichst Zeijt. Dat ha sech beim Föschter om Jemenebösch für en Mark suen Boom haue jing, koom suwiesu net on Froch, dat wor Jusep zo vell Jeld. Dofür jof et jo och alt en Päckelche Tubak. Ußerdäm kannt ha dat net anisch van sengem Vaddor her. Un die Nobere hatten och all »hir Fichtekulture« om Bösch, un eville ob eeß en Boom koofe, nä, nä,« die neu Methode koome bei Jusep net an. Knatsch jeckisch woren äwer noch net janz.

Traditionsgemäß hat ha noh dor Feier ob dam Ehrefriedhoof am - Kahle Mettwoch - noch en Rund on Richtung Böschkirch jedräht. Dobei hat hän alt senge Christboom ußfindisch je-mach un markiert, su dat en net lang socke mot wie vürisch Joahr, falls et boß Weihnachten alt jeschniet han sollt. Om verschniete Bösch soh een Ficht esu uß wie die anner, un drei oder vier aafhaue, öm een motzehole, dat jof et net, dofür woren se ze schad.

Zwei Daach vür dam Helije Owend stand Jusep on »senger Fichtekultur die kleen Boomsäsch dobey un kuckt noh der markierter Ficht »Oß et elo honne die«? Nä, dat kann se net sen. Ob en Anneren die alt jeholt hat? Dat kann doch wähl net wohr sen, dor Deiwel soll dän Kerl äwer hole! »Oß et lo vür die?, nä, die war jo ooch ze kleen. Ston isch dann om falsche Revier?

Jusep dräht sech en Tour eröm un: tatsächlich, wille fohl et em ob, hei wor en verkihrt. »Seng Kutur« wor wegger honne, noch honner dam Grafekreuz. Do stungen de herrlichst Christbööm, riescht und gleichmäßig jewaaß, do koom et ob eene mie oder winnier net an. Alsu neijst wie daar eh et däuster jitt, denn leddisch wollt hän och net heem kunn.

»Väm Wääsch zwanzisch Schritt eronn un dann zehn Schritt lonker Hand, aa, 'lo oß jo menge Christboom, en schönes Stück« daacht Jusep un en woar richtisch jelöcklich, dat hän seng Weichnachtsficht wier jefone hat. »Die hollen esch dies Joahr, elo die bleift für et nächste Joahr, un die anner wiert wähl üwernä-sten Christdaach esu weit sen . . .

Als Jusep mot dam Christboom on de Hoff koom, wor Marie janz opjerächt un ußer sech: »Stell dor eß vür«, sot se »da Föschter wor alt hei, en hat desch jesehen, wille moße mor fünf Mark Straf bezahle, dau hürs jo och nie op mesch, wor dat elo nau nüdisch«? »Nä, nü-disch wor dat net, su en Loder äwer och van Föschter«, sot Jusep »äwer die fünf Mark bezahlen esch jär, dau weeß doch janz jenau, dat nemmen an em jeklaute Christboom de Kärze richtisch brenne . . .