Dat letzt seeß Woort

Fritz Jaquemod, Daun

 

Da Knoche, dän firr ene bestimmt äs, kreyt mer och. En ahle Spruch un der Efel, dän sicher net ohne weyders sech jehahle hott. Mir seyn net zesomme op de Welt kunn, also kunne merr och nett zesomme fort john. Dat kitt janz sälen es vihr. Wenn da Dach kitt un merr merkt, datt seyn Ehejespinst, mat dam merr en janz Läwen jedeelt hat, sterwe soll, äs dat schreylech schwär. Et kan ene esu alt jänn wie hän well, wenn hän äwer firr laouter fort jeht, dän jeht och e' Steck von der ahler Welt fort. Oft merkt ene dat äwer e'rescht, wenn et ze spät äs. Wie mat allem op der Welt, wo da Mensch dat kostbare Jot dän e'recht vermeßt, wenn hän et verlor hot.

Et Hecht doch jeddem un, wenn merr zesomme alt äs jänn, dän äs och net mieh su alles wie et un junge Jaohren waor, wie jeheirot jof. All die Jaohr kan merr mat em joden Äßen verjlichen, mat dam Unnersched, dat eweyle mat dem Pudding enjefange un mat der Zopp opjehuert jett. Dir kunt ech denke, dat su de Zopp, wenn se kalt äs jänn, iwerhopt net mieh schmächt. Kloas un Schriet woaren ald joahrelang verhei-rot, hatte net nimmen de Selver- och de Jolde-huchzeyt jefeyert. Dat janze Läwen hatten se sech jot vertrohn. Un dat well at jett heschen. Dat se sech och at es en Kehr un der Woll jehatt honn, dat jehiert jo noau dozo.

Ween en Poar von sech säht, se hätten sech noch kees jezankt, dän woar ene drinner, dän alles mat sech mache loas - un net vill Charakter hat. Jo, wenn merr bedenkt, su janz junk hatten se sech nett verheirot, zemols Schriet noch fünf Joahr ahler woar wie Kloas.

Un dat moch sech späder schwär bemerkbar. Wen Kloas es en Kehr seyn Schriet lev hahlen wollt, oder esu e seeß Wort enbrengen wollt, dän wehrt Schriet sech mat Hänn un Feeß un fohl him un et Wort un soat: »Oh doau ahle jäckige Kerl - Doau hoss se net mie all«. Un esu woar dat och mat der Zeyt janz unjeschloaf. Kloas daat sech zom Schluß mat seyner Peyf beknejen un trunk jidden Owend poar joder jefinkelter Schnaps. Dobey soht hän dän immer, die wären nimmen firr de Jesundheet. Dän janzen lätzte Herrest iwer hat Kloas sech meestens un der Scheyer un um Scheppchen opjehahlen, jet jebastelt un kleen Brettcher je-bohrt. Doa fohl hän Schriet net lästeg. Wie et dän su un da Wunter jung, most Kloas schwär vom Hoste jepakt um Bad leye bleywe. Hän japste schwär un krich keen Loft.

Schriet soaß oft newen him em Bad un rutschte nett mieh von seyer Seyt. Wie et dän soch, datt et mat Kloas immer mieh de Berg erroaf jung, du koame hirr de Erinnerunge von freher. Noa langer Zeyt koam Kloas noch es kurz zo sech, schloch de Oren op, kuckt Schriet janz treysee-lech en.»Kloas«, soht du Schriet: »Soan noch es e seeß Wort«! Mat letzter Kraft soat du Kloas: »Hunnech«! - fohl mat dem Kopp zereck un et Kesse, un moch firr immer de Oren zo.

 

Ein weiser Mann

trifft seine eigenen

Entscheidungen;

ein unwissender Mensch

folgt der öffentlichen

Meinung.