Et Berchkircheltchen

Lo owen ob dennen Efelberjen

do steht on enem Moar su janz alleen,

verborjen inner Lindebeem

e Kircheltchen, steen alt un janz kleen.

 

Ma seijht keene Bechtstohl un och keen Kanzel

keen Urjel, die om Sunndich spielt,

un doch, en grüße Reijchtum oß drunn,

dat oß en alt Marienbild.

 

Et oß die Schmerzens-Motterjoddes

se hält um Schuuß da lewe Sohn,

Dat Opferlamm, dat fir oos Menschen

jehangen hot om Kreuzesthron.

 

O jemisch, siwe, siwe Schwerter

jin durch dat Motterherz e'su deef,

dou seijhs un ihren Motterblicken-

e Meer voll Leds, e Meer voll Leef.

 

Un kneest dou vir der Schmerzensmutter

un oß deij Wieh och noch su grüß,

kucks dou ihr un die Oren

un ob dat Kund un ihrem Schuuß,

 

do schmelzt deij Led un all da Kummer

wie vir der Sunn da Wunterschnie,

wat dou ze troon hoß, oß jo nur

e kleen Trepjen un dam grüße See.