Et Berchkircheltchen
Lo owen ob dennen Efelberjen |
do steht on enem Moar su janz alleen, |
verborjen inner Lindebeem |
e Kircheltchen, steen alt un janz kleen.
|
Ma seijht keene Bechtstohl un och keen Kanzel |
keen Urjel, die om Sunndich spielt, |
un doch, en grüße Reijchtum oß drunn, |
dat oß en alt Marienbild.
|
Et oß die Schmerzens-Motterjoddes |
se hält um Schuuß da lewe Sohn, |
Dat Opferlamm, dat fir oos Menschen |
jehangen hot om Kreuzesthron.
|
O jemisch, siwe, siwe Schwerter |
jin durch dat Motterherz e'su deef, |
dou seijhs un ihren Motterblicken- |
e Meer voll Leds, e Meer voll Leef.
|
Un kneest dou vir der Schmerzensmutter |
un oß deij Wieh och noch su grüß, |
kucks dou ihr un die Oren |
un ob dat Kund un ihrem Schuuß,
|
do schmelzt deij Led un all da Kummer |
wie vir der Sunn da Wunterschnie, |
wat dou ze troon hoß, oß jo nur |
e kleen Trepjen un dam grüße See. |