Die Popp

Wilma Herzog, Gerolstein

 

Oos Motter verzull:

»Als Kond hat esch en Popp esu schien

mott brongem Lockehoor,

se hat die schienst brong Oore

wie mer se sähle soh,

da kleenste feinjezorrene Mond un Appelbäckscher feng,

a Jesiescht esu schien wie Melesch un Blood:

et wor us Porzeleng.

Hirr Kleedsche wor us ruudem Samt,

die glänzesch Schoh us Lack,

en Ennerräcksche on en Botz

wor watt se drenner hat.

Hirr Händscher hatten a Jelenk, de Arme och

de Seen

hätt mer bewäje könne

war se nett festjebonne,

esch hätt datt es jähr jesehn.

Esu looch se fasst op hirrem Recke

könnt sesch nett setze on nett becke.

Die janz Woch stöhn die Schachtel

janz owwen op dem Schaaf,

botzt Motter dann oos Kammer

hollt seij de Popp eraf.

Dann hohl esch klee Marischje

die Schachtel op dem Arm

on weescht datt Kästje mott der Popp

esu leev on mengem Arm.

On wor datt Bett da weer jemaach, de Kam-

merboddem dreij

da joff den Deckel dropp jemach

datt wor su on der Reih.

Boss de nähste Freijdesch stöhn die Popp

op'm Schaaf on der Kammer owenopp.«