Die Popp
Wilma Herzog, Gerolstein
Oos Motter verzull: |
»Als Kond hat esch en Popp esu schien |
mott brongem Lockehoor, |
se hat die schienst brong Oore |
wie mer se sähle soh, |
da kleenste feinjezorrene Mond un Appelbäckscher feng, |
a Jesiescht esu schien wie Melesch un Blood: |
et wor us Porzeleng. |
Hirr Kleedsche wor us ruudem Samt, |
die glänzesch Schoh us Lack, |
en Ennerräcksche on en Botz |
wor watt se drenner hat. |
Hirr Händscher hatten a Jelenk, de Arme och |
de Seen |
hätt mer bewäje könne |
war se nett festjebonne, |
esch hätt datt es jähr jesehn. |
Esu looch se fasst op hirrem Recke |
könnt sesch nett setze on nett becke. |
Die janz Woch stöhn die Schachtel |
janz owwen op dem Schaaf, |
botzt Motter dann oos Kammer |
hollt seij de Popp eraf. |
Dann hohl esch klee Marischje |
die Schachtel op dem Arm |
on weescht datt Kästje mott der Popp |
esu leev on mengem Arm. |
On wor datt Bett da weer jemaach, de Kam- |
merboddem dreij |
da joff den Deckel dropp jemach |
datt wor su on der Reih. |
Boss de nähste Freijdesch stöhn die Popp |
op'm Schaaf on der Kammer owenopp.« |