De Breefträjer

F. Jaquemod, Daun

 

En Breefträjer os en Berof, dän net jidderenem leyt. Dän mos echtens immer en friendlech Jesicht ophonn, zweitens jidderenem behelf-lech seyn und drittens ken Angst firr Hunn honn. Breefträjer seyn, os en jesunne Berof, da kitt vill durch de fresch Loft und hot lauter Imjang mot annere Leyt. Haut det mer »Kontakt« dozo saon. Die Zeyden honn sech leider schwär jeännert, su dat de Breefträjer haut och noch zo dänne jefährleche Berofe zellt, sulang se och Barjeld zostelle moße. Zum Jeleck os et hey bey os un der Efel noch net esu wie un dänne Grußstädte, wo se enem firr 100 Mark et Liecht usblose don. Sicher, freher joaf et och alt Jauner, Spitzbowen un Verbrecher, äwer net on der Tagesordnung wie haut. Die ahl Breefträjer moten freher von Dorf zo Dorf die Kilome-tere zo Foß oafklabasteren. Meestens hatten se bey der Infantrie jedeent, jot Feß woaren en Bedingung. Von Mondags bös Samstags waoren se op Trapp, die weyt vom Wach oafjeläje-ne Heuser krichen doch all Dags hirr Zeydung. Bey Telegramme un Eilbreff woar sujar Sundags die Tour fälleg.

Als drittes Seen zom Lofen hatte de Breefträjer meestens en Staf derbey. Da hatt dan noch da Zweck, janz bies Hunn oafzewehren; bekannt-lech seyn die jo immer op Breefträjer opsätzeg. Su un dänne 20 bös 30 er Joahr hatte da Breefträjer von Daun, Pitterjusep, seyne Zostellungsbezirk mot Neroth, Ningkirch un Steemer. Mot da Joahre krich hän von der Poss en Fahrrad jestallt. Äwer um Wunter un bey janz schlechtem Wädder jung hän lewer un och besser zo Foß. Pitterjusep hatt kees Angst firr Hunn, um Jäjendeel, ab Steemer-Ningkfrch lofen him immer en Hund als Begleiter zor Seyt. Virr jidder Hausdier bliff de Hund setzen un woart mot P. J. de Zeyt oaf, wo die Frau um Haus dat kleen Jäld gefunne un de Brell jebotzt hott, im zeinnerschreywen.

Ees hat P. J. en Tour su um Wunter, do loaf him ab Steemer-Ningkirch en kleene Hund, su en Mops noah, ohne dat hän et merkte. Dat Möpsje jehurt en feiner Madam, die jot Zeyt hat, su en Hund ze knutschen. Sey selwer krich doch su Jet net jebodden. Dat Möpsje hurt op da Nommen »Tilly«.

Wie jesoat, Pitterjusep op der Tour un Eis un Schnie merkt hän recht kurz virr Neroth dat Hündche hunner sech her loafen. On de echter Häuser mot P. J. dringend de Botz wenne. Hän hatt dan och jelich su en Häusche mot em Herz un der Dier jefunne. Wie hän die Dier opmoch, sprung dat Möpsje mot eenem Satz op dat Brät - wollt sicher bey der Kalt net der -baoußen bleywen -. Wie dat Pech et naou wollt, da Hund mot Feß und Seen eene Eisklumpen, rutscht vom Brät direkt un dat Loch un dan un die Butt.

Watt bliff P. J. annesch iwrech - da »Tilly« kuckte nimmer noch mot dem Kopp owwen eraus - hän krempelt sech de Armen erop, im dat Möpsje aus seyner schrecklechen Lag zo retten. Un dem Moment, wo P. J. die Dier vom Häuschen opmoch, sprung da »Tilly« wie der Blitz fort un laof, watt ä kunt, Richtung Ningkirch-Steemer.

Noah paor Dag bejähnt dem Breefträjer P. J. die Frau, die Härin von dem Mops »Tilly«. Du säht sey: »Hiert es, os Hindche os neylech Ech doch noahjeloaf, seytdem hott dan su en klät-schech Eyelcher. Woßt Dir net, watt dat seyn kinnt? Datt janze Sofa stinkt och su komisch!« Pitterjusep kunnt nau net jod alles verroaden, watt su jeloaf woar. Da Mops »Tilly« os him äwwer kees mie op der Tour noahjeloaf.