Et Martinsfeuer

Karl-Heinz Schwartz Gerolstein

 

Noh Allerhelijen jof et de hüchst Zeit, dat mir os em os Martinsfeuer kümmerten. Die paar Daach, die mir Schrumbereferien hatten, jungen lang net dar, em alles ferdisch ze kreie; denn os Martinsfeuer wor lauter en schrußer Sach. Et ischt mot mor on dor Nooperschaft mülist vill Handwänscher organisiere für de Fichtereiser ze fahre. Treu Fichtereiser woren für et Martinsfeuer esu wichtig, wie für Felteße Klos e paar joder Pärd. Mir woßte lang fürher, wo die Böschmänn om letzte Wondor Böhm jehauen hatten, die om Summer dann esu treu jofe wie en Nikelosbotz. Dat wor jenau die richtige Enerlach für os Feuer. »Mir moße trophale,« sot Nopisch Heinz ze mir, »boß drei Auer hat de Föschter Meddisch, dann moße mor uß dam Revier sen.«

Dat hätt och lauter janz jot jeklappt. Nemme mot da Stange wor dat alt veel komplizierter. Drei Steck brachte moh, die dann mot da Spet-ze zesammejebonne un om Dreieck objestallt jofe. Un lang mohten se sen. Mir wollte unbedingt dat schrußte Feuer han. Die väm Daasbärsch, van Siddingen oder van Leggischfeld woren alt jedesmool früh, wenn se für en jot Stunn e keitsche Feuer hatte. Äwer oßt, oß Feuer brannt drei, vier Daach lang. Et wor jeet Johr en riesisch Feuerwerk.

Da »Stangeklau« wor emmer en jeheime Kommandosach, denn et wor oß van doheem jet Johr vorbode Jen. Nomeddis öm vier, halwer fünf juhnge mir loß, öwer de Burjsch, durch de Looch, Richtung Mooß. De Säsch un en Ax jot ünner dam Pullover verstooch stiefelte mir durch da Bösch, sicher baal en janz Stunn. »Lo honne die drei, lo honnen die, die hole mer, die sen jot,« sot esch. - Oder? - En kurze Moment hurt esch, wat mei Vador jesot hat« »Bleift uß annerleggs Bösch, do hat ihr neijst dren ze seke!« Äwer esch woßt och, dat Fichte all paar Johr jedünnt ja mote, un elo die, die stune veel ze dicht zesamme, do jof et de hüchst Zeit, dat Loft jemach jof. Un mir brachte ja och die Stange. Meng drei Mitstreiter woren sicher och därselwen Ansicht; kener sot jet. »Stell dau dich elo op da Rasch, un da behälste lo honne da Doowe Wasch om Ohch,« sot esch ze Ernst. »Wenn ene kütt, einmol flöten!« »Os jot,« sot Ernst un jung op Poste. Wille mote mir os beeile, denn et wor alt baal däuster. Mir wechselten os aaf, un janz flott loochen die drei Behm op der Seit. »Nau verstecht die Äst jot, net dat da Föschter alt morfreh driwer stelpt,« sot os Jupp. Mir verstochen die Äst, schnappten os die Stange un schleften se em Laufschritt durch duddeuster Nacht en ose Feuerplatz enner der Burjsch. Zefriede un stolz wie Oskar junge mor heem. Anneren Daachs jofen se objestallt, de Reiser dozweschen jepackt, ab un zo e paar Reifen dobai, boß on die Spetz van da Stange. Et wor en Prachtwerk! Wie et aafjebrannt jof, leef da janze Flecke zesammen un bestaunt dat herrlich Martinsfeuer.

25 Johr späder soße mor all bei osem Paul un woren am Delen. Steck für Steck, Parzell für parzell jof jdurchjeholt. »Wat han mir dann noch on dor Mooß?« frocht os Jupp. »Doh ham mir noch zwei Beschparzelle, mot schruße Fichte drop, die mir direkt noh dam Kresch jesatt han,« wor die Antwort. »Wat? Mir? On dor Mooß? Fichte? Oh lewer Jott, do ham mir jo die Stange für oß Martinsfeuer dumols on osem Besch jeklaut!«.