Eefel-Summer fröher un höck!

Maria-Agnes Pinn

 

Ab un zo da kütt och noch,

en Summer wie e froher wor.

Da schengt de Sonn en janzen Dach,

dat oss och hock en prima Sach.

Da plant mor Wald- un Wiesenfeste,

lad on zum Feieren, all lev Jäste -

un setzt mor unjezwongen dann,

om Freije, mot Konner, Frau und Mann -

weil Feete mot Üwerraschung jeplant,

wonnert mor sich, wie jeng dat klappt.

De Stimmung steijt flott on de Höh,

un Ritter röft plötzlich: O, jömmich, O, jeh -

ech sehn et kun, - un rochen och,

et kütt en Riese - Wolkebroch!

Su en Schitt, rofen die jong Lock,

en Summer - Feete voller Bock!

Waröm moß et da nou alt wier räne,

un flüchten nohm Hous mot wehende

Mähne.

Dat oss Tant Käth bestömmt wier schold,

mot hierem Ozon - Spray unjewollt!

Ech setzen om Ecken un denken zuröck,

wat oss dann e wirklich Summerjelöck?

Froher, - wä Vatter om Reich de Senzel

kloppt,

on aller Herrjottsfröh, -

iet de Meesten es ob -

dat klung esu frei un früh beschwengt,

jrad wie om Mai de Kuckuck sengt.

De Summer wohr wirklich die Hohe Zeit,

do otmet jed Dorf mensch de Bouße befreit -

de Ärbet doht mor janz enfach dorbei,

bewonnert de Natur, - die immer wir neu.

De Wiese stöhne voller Blome noch,

Marjarite, Klieblome, Wieseglöckcher och -

om Fell de Klatschmohn un Korblome blau,

Weggerösjer un Arnika an Wejen un Au!

Jet späder de Heid am Böschrand esu

schün,

e klein besjen, - oss hock dovan noch ze

sehn.

Langsam, jit et oos endlich bewosst,

Fortschritt brängt Jewinn un Verlost.

Do huhrt ech doch neulich von newenan,

tatsächlich, - de Nober jof sech wier dran -

un kloppt de Senzel on sengem Reich,

hen hat jrad et Rentenalter erreicht.

Dat klong wie froher esu heimelich,

wie de Glocken am Ustermorjen su feierlich

un weil hen die ahl Konst noch verstohn,

ment jeder: - Könns dou mir Jet dohn!

Mir han do honner oosem Hous,

en Wuchtenei, - et oss zum krous -

könns dou oos dat noch es mähen,

et deht doch soss de Jejend sähen!

De jode Mann deht dat och brav,

weckt unbewosst, - wat afjeschafft -

et Senzel schleifen un och et Kloppe,

deht all Konner üss dor Stroß anlocke.

Die stöhn interessiert öm Opa eröm,

un kicken, un kicken, un frohre waröm.

Opa, warum machst du denn das?

un hen söt: - Ei, dat mächt mir Spaß!

Denn nötzlich well ech sen de Lock,

dann hat me Lewen noch Sonn och hock.

Wo Berch, Bockel un vill Knubbel sen,

kütt doch schlecht de Kreiselmäher hin.

Ke Kond om Dorf wösst mei wat en Senzel

war,

Schleifsteen, Schlotterfaß oder Kloppje-

schier.

Su schleht Opa zwei Fleje mot einer Klapp,

pflejt ahles Brauchtum net ze knapp -

un hält dorbei et Dorf on de reih,

oss früh, - bleivt fit un bal wie neu.

Su orjänzt sech dat Neue mot dem Ahle,

Herrjott, - dohn Opa noch lang orhahle!