Eefel-Summer fröher un höck!
Maria-Agnes Pinn
Ab un zo da kütt och noch, |
en Summer wie e froher wor. |
Da schengt de Sonn en janzen Dach, |
dat oss och hock en prima Sach. |
Da plant mor Wald- un Wiesenfeste, |
lad on zum Feieren, all lev Jäste - |
un setzt mor unjezwongen dann, |
om Freije, mot Konner, Frau und Mann - |
weil Feete mot Üwerraschung jeplant, |
wonnert mor sich, wie jeng dat klappt. |
De Stimmung steijt flott on de Höh, |
un Ritter röft plötzlich: O, jömmich, O, jeh - |
ech sehn et kun, - un rochen och, |
et kütt en Riese - Wolkebroch! |
Su en Schitt, rofen die jong Lock, |
en Summer - Feete voller Bock! |
Waröm moß et da nou alt wier räne, |
un flüchten nohm Hous mot wehende |
Mähne. |
Dat oss Tant Käth bestömmt wier schold, |
mot hierem Ozon - Spray unjewollt! |
Ech setzen om Ecken un denken zuröck, |
wat oss dann e wirklich Summerjelöck? |
Froher, - wä Vatter om Reich de Senzel |
kloppt, |
on aller Herrjottsfröh, - |
iet de Meesten es ob - |
dat klung esu frei un früh beschwengt, |
jrad wie om Mai de Kuckuck sengt. |
De Summer wohr wirklich die Hohe Zeit, |
do otmet jed Dorf mensch de Bouße befreit - |
de Ärbet doht mor janz enfach dorbei, |
bewonnert de Natur, - die immer wir neu. |
De Wiese stöhne voller Blome noch, |
Marjarite, Klieblome, Wieseglöckcher och - |
om Fell de Klatschmohn un Korblome blau, |
Weggerösjer un Arnika an Wejen un Au! |
Jet späder de Heid am Böschrand esu |
schün, |
e klein besjen, - oss hock dovan noch ze |
sehn. |
Langsam, jit et oos endlich bewosst, |
Fortschritt brängt Jewinn un Verlost. |
Do huhrt ech doch neulich von newenan, |
tatsächlich, - de Nober jof sech wier dran - |
un kloppt de Senzel on sengem Reich, |
hen hat jrad et Rentenalter erreicht. |
Dat klong wie froher esu heimelich, |
wie de Glocken am Ustermorjen su feierlich |
un weil hen die ahl Konst noch verstohn, |
ment jeder: - Könns dou mir Jet dohn! |
Mir han do honner oosem Hous, |
en Wuchtenei, - et oss zum krous - |
könns dou oos dat noch es mähen, |
et deht doch soss de Jejend sähen! |
De jode Mann deht dat och brav, |
weckt unbewosst, - wat afjeschafft - |
et Senzel schleifen un och et Kloppe, |
deht all Konner üss dor Stroß anlocke. |
Die stöhn interessiert öm Opa eröm, |
un kicken, un kicken, un frohre waröm. |
Opa, warum machst du denn das? |
un hen söt: - Ei, dat mächt mir Spaß! |
Denn nötzlich well ech sen de Lock, |
dann hat me Lewen noch Sonn och hock. |
Wo Berch, Bockel un vill Knubbel sen, |
kütt doch schlecht de Kreiselmäher hin. |
Ke Kond om Dorf wösst mei wat en Senzel |
war, |
Schleifsteen, Schlotterfaß oder Kloppje- |
schier. |
Su schleht Opa zwei Fleje mot einer Klapp, |
pflejt ahles Brauchtum net ze knapp - |
un hält dorbei et Dorf on de reih, |
oss früh, - bleivt fit un bal wie neu. |
Su orjänzt sech dat Neue mot dem Ahle, |
Herrjott, - dohn Opa noch lang orhahle! |