Feldwäch (Feldweg)
Katharina Gruber, Üdersdorf
Wenn ech en |
stelle Feldwäch jiehn, |
funnen ech doa de Welt |
noch imma schien.
|
Ech kaan, wie ech well, |
mein Schreit bemäßen |
un kaan alle |
Stroaßelärm vajäßen.
|
Hei weisen och at ees Vijeltjer |
hir bunt Jewand; |
joa, en oss schien |
da Wach durch et Land.
|
Ech sehn, sech Veiltjer |
inner Hecken ducken |
un weeß net, wo ech |
zoescht hin soll gucken.
|
Dek Kureschstammen |
maachen sech iwweral breet, |
un ma seit hir Blede lichten, |
ejal woa ma hinjeht.
|
Och Jänseblembjer |
treft ma op Schrott un Trott, |
un wie jär hollen de Kunner |
sech se fir Streißjer mot.
|
Schien kleen Steefmeterchjer |
seit ma heiunstoa. |
Et Kannekrout und de Kamillen |
sein fir et Wiehdoans doa.
|
Woa et ficht oss, seit |
ma oft Botterblome stoahn, |
äwwer ma mooß och laast |
Desteln und Brenästele joahn.
|
Fraueschohn un Frauemantel |
fänken de Blek. |
Un et Hirtentäschel |
steht net dahunner zrek.
|
Och Deiwelskrall un Bäreklau |
behoapten sech imma. |
Un von de Ärpelen seit ma |
at baal en Schimma.
|
De Margeriten verloaken |
su oft zom Pieken. |
Un ma bewunnert monichmoal |
de zoart Vurelsweken.
|
Hoahnefoß un Klie |
sein net ze vajäßen. |
Un de Soauerampel doat ma |
freher at es ääßen.
|
De rut Noachsnelken un schruuß |
Sternmiere lichten at von fär. |
Och Moauerpäfer und Schoafsjorv |
seit ma imma jär.
|
Spitzwegerich und wel Muhren, |
die fahle keeß. |
Un et Jet suvill Kreitjer un Blomen, |
dännen hiren Nomen ma net weeß.
|
Doch och su monich klee Blembjen, |
wat jeroad doa steht, |
mooß et un Koof hollen, |
dät ma iwwer et jeht.
|
Un daan die Schräser un |
Schmillen, schruuß un kleen, |
jederind oss doch annesch, |
von näst besehn.
|
Wie Schnie su weiß, |
seit ma Scdnehne blehen |
un sech Käfer und Schnälen |
op die anner Seit bemehen.
|
Äwwer det de Jimst |
wie Jold daan lichten, |
kaan ma op en Jank |
durch de Zehnerei net vazichten.
|
Och de Hilänter |
zeescht et Ooch weit on; |
wie joot da Saaft, da ma |
von seinen Troauwen hon.
|
De Heckeriesjer präsentieren |
sech zoart un fein; |
se werden da späda |
Bottele sein.
|
Dojänd maachen de |
Noßhecken net vill här; |
äwwer trien se wia, |
greift ma drun kreiz und quer.
|
De zeidisch Schliehnen, |
janzdunkelbloa, |
stiehn de Bottelen |
mot hirem Ruut net noah.
|
Um Joahresloof |
wäßelt oft et Bild. |
Äwwer de Wunter hot |
keen Bloome mieh um Schild.
|
Dofir knirscht daan at ees |
inner de Schohnen de Schnie, |
un de Beem un Hecken |
sein su schien wie nie.
|
Och daan oss de Welt |
om Wach wia voll Wunner, |
un ma staunt iwwa Reifpracht |
noch wie kleen Kunner.
|
Su well ech oose Feldwäch |
mot keenem Boulevard toauschen. |
Näwescht oosem Wach hiere mer och |
monichmoal en kloar Baach roauschen. |