Indianer krieche net!

Maria-Agnes Pinn, Staffeln

 

Wenn ech esu durch de Eefel john,

da blot men Herz, - ech kann och söhn.

Rechs un lonks am Wej entlang,

leien de Böim, et jit mor bang -

die sen afjebrauchen un üssjeross,

de Sturm hat alles ömjeschmoss.

Erschreckt stockt mengen Otemzoch,

sulang et jeht, - net lang jenoch.

Et wohr wohl doch en hüher Jewalt,

die Menschen zeijt, - bös her un halt!

Ob et tatsächlich noch Jet jit,

stärker wie Macht und Politik?

Ech denke noh, - un well jjrad stöhne,

do önerbricht mech donnerndes Jedröhne -

Düsejäjer krachen üwer oosen Eefeler-Bösch,

un de Erennerung kütt wier üwer mech -

jenau, - wie dumols, - noh Granaten und Front,

leit den Eefelbösch do, oss janz verhonnst.

Ech bedden zum Herrjott, dat dor Zofall wohl,

doch on Zokunft oos Eefel verschune soll!

Dankbar un früh sehn ech wegger noch,

on allen Ecken de Bösch-Ärbeter-Ploch.

Eefeler Fleiß mächt dat flott wier wett,

Armen hühjekropt, - Indianer krieche net!