Indianer krieche net!
Maria-Agnes Pinn, Staffeln
Wenn ech esu durch de Eefel john, |
da blot men Herz, - ech kann och söhn. |
Rechs un lonks am Wej entlang, |
leien de Böim, et jit mor bang - |
die sen afjebrauchen un üssjeross, |
de Sturm hat alles ömjeschmoss. |
Erschreckt stockt mengen Otemzoch, |
sulang et jeht, - net lang jenoch. |
Et wohr wohl doch en hüher Jewalt, |
die Menschen zeijt, - bös her un halt! |
Ob et tatsächlich noch Jet jit, |
stärker wie Macht und Politik? |
Ech denke noh, - un well jjrad stöhne, |
do önerbricht mech donnerndes Jedröhne - |
Düsejäjer krachen üwer oosen Eefeler-Bösch, |
un de Erennerung kütt wier üwer mech - |
jenau, - wie dumols, - noh Granaten und Front, |
leit den Eefelbösch do, oss janz verhonnst. |
Ech bedden zum Herrjott, dat dor Zofall wohl, |
doch on Zokunft oos Eefel verschune soll! |
Dankbar un früh sehn ech wegger noch, |
on allen Ecken de Bösch-Ärbeter-Ploch. |
Eefeler Fleiß mächt dat flott wier wett, |
Armen hühjekropt, - Indianer krieche net! |