En Aprelmorjen

Katharina Gruber, Üdersdorf

 

Ech wolt nimme

Brenästelen pieke joahn,

äwwer bluv vir Verwunnerung

imma wia stoahn.

 

Wat ech doa om Bechrand

at alles soach,

dat verschloach eenem

doch e keit de Sproach.

 

De Sunn stoang nämlech

at ziemlech hieh,

un de Welt hei om Bech

woar su schien wie nie.

 

Jung Brenästelen fund ma

saat un jenooch,

äwwer dät se pießen,

steht un keenem Booch.

 

Mot Kureschstammen zesommen

jänn se en joot Jemees,

un darr stiehn enem joa

jenooch un de Feeß.

 

Och da jemeinen Huflattich

hol at de Kopp hiehjetroan;

äwwer dät ma en jemein nennt,

kaan ma bei suvill Joltejääl net vastoahn.

 

Sujar Lutschebloomen

woaren at doa,

un Veiltjer funkelten

mot hirem Bloa.

 

Janz Plaatzen Buschwindriesjer

hon jelicht von fären;

von nääst sehn se joa oaus

wie weiß Staren.

 

Se woaren sech om Bejen

von dam keitje Loft;

die woar de morjen su zoart

wie Seidestoft.

 

At Käsblomen - dat woar joa

imma hir Oart -

vaholen sech om Wäj

janz fein un zoart.

 

Noah em Fläke Wolfsmelech

hoan ech mech jebekt

un daan och at de eescht

joldesch Jimstebleeden erblekt.

 

Weiß Schliehnenhecken

verzauberten et Land;

äwwer riskier et net

un jieh dron mot der Hand.

 

Iwweral soach ma

um Blech nei Läwwen

un sech et Schreens op dam

seinem Boddem en Teppich wäwwen.

 

Doadrun hot ma och schruuß

Moster uss Bingelkroaut jesehn,

mot weiße Bleeden,

verhalen un kleen.

 

Vurrelstimmen hon sech

un der Loft iwwerschloan,

un ech hon mein

Brenästelen heemjetroan.

 

Un ech hon vill Steker

mot junger Soat jesehn;

su wärde mer wia jenooch

Bruut ze ääße kreen.-

 

Daan sehn ech de Liser um Daal,

en grau-bloa Band;

wat oss et doch schien,

oos Eefelland!

 

Wat oss en doch schien,

su en eenfache Morjen;

och um roauhen Aprel

häält en at allerhand verborjen.