En Aprelmorjen
Katharina Gruber, Üdersdorf
Ech wolt nimme |
Brenästelen pieke joahn, |
äwwer bluv vir Verwunnerung |
imma wia stoahn.
|
Wat ech doa om Bechrand |
at alles soach, |
dat verschloach eenem |
doch e keit de Sproach.
|
De Sunn stoang nämlech |
at ziemlech hieh, |
un de Welt hei om Bech |
woar su schien wie nie.
|
Jung Brenästelen fund ma |
saat un jenooch, |
äwwer dät se pießen, |
steht un keenem Booch.
|
Mot Kureschstammen zesommen |
jänn se en joot Jemees, |
un darr stiehn enem joa |
jenooch un de Feeß.
|
Och da jemeinen Huflattich |
hol at de Kopp hiehjetroan; |
äwwer dät ma en jemein nennt, |
kaan ma bei suvill Joltejääl net vastoahn.
|
Sujar Lutschebloomen |
woaren at doa, |
un Veiltjer funkelten |
mot hirem Bloa.
|
Janz Plaatzen Buschwindriesjer |
hon jelicht von fären; |
von nääst sehn se joa oaus |
wie weiß Staren.
|
Se woaren sech om Bejen |
von dam keitje Loft; |
die woar de morjen su zoart |
wie Seidestoft.
|
At Käsblomen - dat woar joa |
imma hir Oart - |
vaholen sech om Wäj |
janz fein un zoart.
|
Noah em Fläke Wolfsmelech |
hoan ech mech jebekt |
un daan och at de eescht |
joldesch Jimstebleeden erblekt.
|
Weiß Schliehnenhecken |
verzauberten et Land; |
äwwer riskier et net |
un jieh dron mot der Hand.
|
Iwweral soach ma |
um Blech nei Läwwen |
un sech et Schreens op dam |
seinem Boddem en Teppich wäwwen.
|
Doadrun hot ma och schruuß |
Moster uss Bingelkroaut jesehn, |
mot weiße Bleeden, |
verhalen un kleen.
|
Vurrelstimmen hon sech |
un der Loft iwwerschloan, |
un ech hon mein |
Brenästelen heemjetroan.
|
Un ech hon vill Steker |
mot junger Soat jesehn; |
su wärde mer wia jenooch |
Bruut ze ääße kreen.-
|
Daan sehn ech de Liser um Daal, |
en grau-bloa Band; |
wat oss et doch schien, |
oos Eefelland!
|
Wat oss en doch schien, |
su en eenfache Morjen; |
och um roauhen Aprel |
häält en at allerhand verborjen. |