Kobesse Loach
Hildegard Sebastian, Daun
Kee Mensch weeß mieh von wu ha woar, |
ha woar halt efach doah. |
Ha woar zo Bädfeld - Joahr omm Joahr, |
ma such hiem vieles noah.
|
Hahn ass an de Heisa bädeln gangen, |
omm Speck unn och um Brüht, |
weil hannen unn via doat et net langen, |
da Mensch hat emma Nuht.
|
Unn moanijen aalen Bädfelda Maan |
da woar joah sälewa net reich, |
sech haut noch good erennere kaan |
unn Antwoart greet ma gleich.
|
Ha guhw halt Kobes nur genaant, |
doch wie hän sich hott geschriewen? |
Als Kobes woar hän good bekannt, |
suh ass bes haut et bliewen.
|
Villiecht hat hän och sei Reweer |
bes Meerweld unn Eiseschmett. |
Doah moach hän daan am Doach de Kehr, |
doch weida weeß ma net.
|
Ha stohng esu oft an moanijem Haus |
unn kuckt eropp zomm Schooschten. |
Da foalen hiem bahl de Oren eraus |
wähnt de Schenken unn de Woaschten.
|
Ha foahr sech daan durch seine Boart |
unn meent: Dän eloah mooß noch eroaf. |
Dat woar dam Kobes esu sein Oart, |
unn oawens wen de Leit geschloaf |
daan hoat hän sech de Schonk gehoohlt |
unn Speck unn och en Wuescht. |
Stohng doa e Poar Schoon wat fresch besohlt, |
dee hoat hän bei dah Schuescht. |
Woar em Bauersmaan de Jacken ze kleen, |
fier Kobes woar hän noch good. |
Unn oftmoals hott ma hän gesehn, |
wenn hän durch et Doarf goahn moot.
|
Unn aal de Saachen dee ha kruuch, |
hott hän an dän Hoargroawen getroahn, |
wu alles fein gestapelt luuch |
an a Heehl, daat wia ze soahn.
|
Wee mir noch junga Kanna woaren, |
hoat mei Vatta sundes gemeent, |
esu mat eelef - zweelef Joahren, |
daat gelt fier jeda eent:
|
Haut gieh ma eeß dän Hoargroawen eroaf |
bes oan daat Kobesse Loach. |
Et kuhm mir viar wee en Gottes Stroaf, |
eich weeß bes haut et noach.
|
Mir gungen de gaanzen Hoargroawen eroaf |
baal bess opp de Schneidmiehl, |
weil et joah keen aana Peedche goaf, |
wat uhß gefuhrt zomm Ziel.
|
Da sei ma de Barch eropp gekroch, |
daat woar noch e good Steck. |
Mia unn mei Vatta meenten och: |
eweil gieh ma net mieh zereck.
|
Daan hoann ma owen an da Sonn gesähß, |
an Haken unn an Deer. |
Mia honn ooß Bottaschmeeren gähß, |
wie good schmooch doa de Schmeer.
|
Nau soaht mei Vatta: Eich well sehn, |
mia genn uhß keen Blamaasch, |
wän von eich dreien ass esuh keehn, |
wän hoat wohl de Kuraasch?
|
Eich meenen, ohß Maria wia et gewähß, |
daat ass an de Heehl gekroch. |
Wenn eich en grußa Schmeer hätt gähß, |
dann könnt eich et secha och.
|
Dat ass de Geschieht vom Kobesse Loach, |
dee eich ech haut moot soahn. |
Et goaw et freha unn gett et noach, |
et hott sich esu zogetroahn. |