Kobesse Loach

Hildegard Sebastian, Daun

 

Kee Mensch weeß mieh von wu ha woar,

ha woar halt efach doah.

Ha woar zo Bädfeld - Joahr omm Joahr,

ma such hiem vieles noah.

 

Hahn ass an de Heisa bädeln gangen,

omm Speck unn och um Brüht,

weil hannen unn via doat et net langen,

da Mensch hat emma Nuht.

 

Unn moanijen aalen Bädfelda Maan

da woar joah sälewa net reich,

sech haut noch good erennere kaan

unn Antwoart greet ma gleich.

 

Ha guhw halt Kobes nur genaant,

doch wie hän sich hott geschriewen?

Als Kobes woar hän good bekannt,

suh ass bes haut et bliewen.

 

Villiecht hat hän och sei Reweer

bes Meerweld unn Eiseschmett.

Doah moach hän daan am Doach de Kehr,

doch weida weeß ma net.

 

Ha stohng esu oft an moanijem Haus

unn kuckt eropp zomm Schooschten.

Da foalen hiem bahl de Oren eraus

wähnt de Schenken unn de Woaschten.

 

Ha foahr sech daan durch seine Boart

unn meent: Dän eloah mooß noch eroaf.

Dat woar dam Kobes esu sein Oart,

unn oawens wen de Leit geschloaf

daan hoat hän sech de Schonk gehoohlt

unn Speck unn och en Wuescht.

Stohng doa e Poar Schoon wat fresch besohlt,

dee hoat hän bei dah Schuescht.

 

Woar em Bauersmaan de Jacken ze kleen,

fier Kobes woar hän noch good.

Unn oftmoals hott ma hän gesehn,

wenn hän durch et Doarf goahn moot.

 

Unn aal de Saachen dee ha kruuch,

hott hän an dän Hoargroawen getroahn,

wu alles fein gestapelt luuch

an a Heehl, daat wia ze soahn.

 

Wee mir noch junga Kanna woaren,

hoat mei Vatta sundes gemeent,

esu mat eelef - zweelef Joahren,

daat gelt fier jeda eent:

 

Haut gieh ma eeß dän Hoargroawen eroaf

bes oan daat Kobesse Loach.

Et kuhm mir viar wee en Gottes Stroaf,

eich weeß bes haut et noach.

 

Mir gungen de gaanzen Hoargroawen eroaf

baal bess opp de Schneidmiehl,

weil et joah keen aana Peedche goaf,

wat uhß gefuhrt zomm Ziel.

 

Da sei ma de Barch eropp gekroch,

daat woar noch e good Steck.

Mia unn mei Vatta meenten och:

eweil gieh ma net mieh zereck.

 

Daan hoann ma owen an da Sonn gesähß,

an Haken unn an Deer.

Mia honn ooß Bottaschmeeren gähß,

wie good schmooch doa de Schmeer.

 

Nau soaht mei Vatta: Eich well sehn,

mia genn uhß keen Blamaasch,

wän von eich dreien ass esuh keehn,

wän hoat wohl de Kuraasch?

 

Eich meenen, ohß Maria wia et gewähß,

daat ass an de Heehl gekroch.

Wenn eich en grußa Schmeer hätt gähß,

dann könnt eich et secha och.

 

Dat ass de Geschieht vom Kobesse Loach,

dee eich ech haut moot soahn.

Et goaw et freha unn gett et noach,

et hott sich esu zogetroahn.