Wat woar dat frieher noch schien

 

Wat woar dat doch frieher op dem Dorf noch

schien,

doa kunnt mer noch üwerall viel Konner siehn!

On de Kirchebänk jov sich jestupst un jeknufft,

vom Schulleren dofier an den Ouhren jeruppt.

Et jov noch vill Deerer, von mancherlei Art,

un ma juung mot dam Vieh noch zofuß op da

Maart.

 

De Hohner durften op da Misten noch kratzen,

de Eier noch läjen on jepolsterten Kasten;

doot de Sau es ferkeln, ich woar selwer dobei,

da bluus mer de Ferkeln de Schnüßcher frei,

riff se av mot Strieh un schwatt hinnen joot,

dat dot der Sau un de Ferkelcher joot.

 

Un de Kieh dot mer melken, dreimol am Daach,

trotzdem woar nie zu schruuß dän Ertraach.

De Rummele muut mer mahlen, dat dat Vieh

net erstickt,

da Mist jov noch all mot der Handkaar jeröckt.

Dat Vieh jov jehuut, bei Wärm un bei Kalt,

dobei soach mer noch e Stöckchen Natur on

der Welt.

 

Bruut jov jebaach, dat stuun op der Trapp,

et jov Botter jerummelt, un net zu knapp.

Fier all woar dat e janz schruuß Pläsier,

krusch mer van frischer Botter un frischem

Bruut en Schmeer.

 

Zo Fuß juung de Bauer noch honner dem

Plooch,

trotz der Ärbet, fier en Peif woar immer noch

Zeit jenooch.

Am Owend sooß mer mot der Peif op der Bank,

da joowst de jewahr, wann om Dorf woar krank.

Hock weeß mer su vill van Noah un van Weit,

äwer net, wän us d'm Dorf om Krankenhaus

leit.

 

On da Betten woar Kaaf, dodron loachsde jut

wärm,

Wä keen jut Kaaf hatt, da woar dann arm!

Woar de Kuh ees steerig, koam se bei d'r Steer,

willen höllt ma dafür en Mannskerl her!

De Kieh kruchen Plätten opjeschloan,

dat se besser op da holprije Wääch konnte

joahn.

 

De Konner hatten de Schnuddele loofen,

ma könnt sech duu noch keen Tempo-

Sackducher koofen.

On d'r Schull moot mer mot Griffele op Toafele

schreiwen,

un männich Kond muut och setzenbleiwen.

Dän Haar un de Schulleren hatten dat Soan,

dat soach mer ald doran: Die durften uus

schloan.

Trotzdäm ha mier och vill duu jeliehrt

un han de Eitere mieh jeehrt!

 

Schullkonner spülten mot Dilldopp un Band,

un Hippenhäusjer, die woaren iwwerall be-

kannt.

Om Wonter jov Schlidde jefahre, boß on de

Naacht,

owe va Bungerts eraaw boß on de Baach.

 

Su woar Villes annesch, wat duu oß passiert,

weilen on d'r Erinnerung oß es dat vill wert;

net alles woar joot, äwwer doch ontakt,

vaan all dam hat heut schon Villes en Knack.

Awwer alles hat zwoo Seiten, dat wosse mer

all,

dat Best sollt mer druß maachen von Fall zu

Fall:

Dann se mier janz jelöcklich, wenn och net

rech,

op d'm Kirchhoff, do se mir dann all jelech!

 

Irmlinde Meyer, Duppach

Content-Disposition: form-data; name="hjb1994.52.htm"; filename="" Content-Type: application/octet-stream