Die ischt Eefeler

Wilma Herzog, Gereistem

Wie oosen Här noch op dr Erd jong, bluff'n net nemmen cm Hellije Land, hän notzt die Jeläjenheet, sesch suzesoon »fir Ort" ze iwer-zeuje, ob die Schöpfong och iwerall jot jelonge war.

Weil'n net alleen John wollt, hollt'n Petrus mot op Tour. Esu koomen die zwei och an de Mu-sel. Dat Wasser, wor esu klor, dat se de Fesch konnten dron schwömme sehn. Se jongen durch de Wengerte on schwatte mot de Muse-

laner, die do schaffte, on die joofen 'n de feine Weng ze dronke. Oosen Här on och da iwer-kriddelije Petrus wore sihr zefridde mot Land on Legge on esu jongen se wegger de beri-jerop bös se fir en schruße Besen Koome. Heiwels hat sesch de Dämmerong iweret Land jelacht on die Foßjänger wore meed on hon-grisch Jan. Am Rand väm Besch stoon en Hett, do kloppden se an. Dän Holzfäller, dän do alleen wannt, wor jerad seng Owendzopp am rieschde. »Kutt eronn Dir zwei!« soot'n, »setzt esch an! Et os jenoch do fir oos all on och Platz fir iwer Nacht, om Geistere könnt Dir onmije-lisch weger john«. Die Wanderer dankten'm on hollten seng Gastfreundschaft jär an. Nodäm se jäß hatte jongen se rus on satten sesch op de Bank fir e keit ze schwätze, fir allem awer, fir sesch no'm Wasch ze erkundije durch de Besch. »Esch sehn, dat Dir nett ken-nisch heij sed, soss dat Dir wosse, dal et kee Wasch dodurch jit«, soot dn Holzfäller, dän sesch zweschendurj e Metz jehollt hat on us'm schrußen Holzsteck en Mann erusschnitzt. Wie die zwei Fremmer, die och disKier-wie iwerall war se jonge - sesch net ze erkenne joofe, dat fachmännisch Jescheck väm Holzfäller be-wonnerte, jong'n eronn on bracht en zweit Fijur eruss, die'n Frau darstallt, schruß on stark awer net onewe.

»Wafir jit et da keene Wasch durch de Besch?« wollt Petrus wosse. »Weil on d'r Jäjend elo owe, die mir Eefel nenne, neemes wähnt. Do jit et nemme Besch, de Boddem os hongerisch on voll Steen, de Lofl os rouh, de Wonler lang on kalt. Et meeten ald janz besonner Leck sen fir dat Land elo owe, stark on wells vill ze schaffe, Leck wie die zwei eleK soot d'n Holzfäller on wis op seng Fijure.

D'n Här stoon op sesch die jenauerze bekucke on du nickt'n. Du lacht'n dännen seng Hänn op. Kummhaddendatjedoon, loofen se fott on woren om Nu last de Hett on owen om Besch verschwunde.

»Waat! waat! rooft d'n Holzfäller on huff beeds Hänn: »Se woren doch noch net reed. Esch wollt se noch schleifen on poliere!" D'n Här wonkt aaf: »Su senn se jerad richdisch fir de Eefel. Se han keen Angst fir schwärer Ar-bed. Bousse senn se e keitje rouh, bonnewän-nisch awer us jedem Holz jeschnitzt, on esch han'nejod Herz Jan». On esu bluff et bös op d'n heutijen Dach.