»Propperität«

Ennem Eeifeldörfje op em Berch,

keen Schull ös drenn

on och keen Kirch.

Do wähnt dat Steng bie singem Schwohrer,

un wat jetz kütt, ös net jelohre.

Ichjing ens dorch dat Dorf spaziere un dat bie Steng erenflankiere. Et wohr nu jrad am Eapel schelle on ich verzoll em jett von Kölle.

Mer wohre nu so schüen am plane, do fing et baschtisch an ze räne. De Hahn kohm üs dem nasse Höffje de Trapp erop, bös en dat Stöffje, on däht e paarmol herzlisch locke, do kohm dat Hohnerveh jetrocke on dat öm Desch on Stöhl spaziere on wohr dobehi am schnabbeliere.

On wie se nühs mi önne sohre, do sen se op der Desch jeflohre. Doh fonnen se noch düschtisch Fooder, de freschen Hahn, dat ruhed Looder, dajohf sich an dat Kieskömpche on frohß dovon dat letzte Klömpche.

Mehr wohre nu su schüen am kalle, doh soch isch, leet de Hahn jett falle. On och e Höhnsche ohn ze laache, dat mohch om Desch su en wößte Saache. Op ehiemol däht dat Steng jett merke on reef: »Erraff, ihr wöhste Ferkel! Nu scheert üsch flock en et Ställsche, sösjitt et für üsch all Kamellcher.«

Doh wohsch et möt dem Schötzelszömpel, die Brostemohlzit op dem Dömpel, on kick misch ahn an wonk on säht: »Et jehit nühs öwer Propperität.«

Otto Knie, Esch