Öse Joorden

Öse Joorden, da war janz nächst beim Haus, Un et jung en Dier op de Plätten eraus, Un von dr Finster da kunnste sehn, ob Schnie leit oder de Äppelbeem blehn.

Em Frehjoar junge mer oft un de Joorden. Da kunnten mer et kumm noch erwoorden. Baal jaaf et Gras et a keitche green, un mer kunnt at en Eierstamme sehn.

Daan hon de Beem un de Heckke jedriwwen,

Da sei mer iwweraal stoh jebliwwen,

Die eescht Zaloot, die hot os jefreut!

Un baal waren dann och de Radiesjer soweit.

Em Mai jaafen daan de Buune jeloocht, un sunndachs Rippemeschen jekoocht, daan kamen de Krischelen und de Umperen, un ees hatte mer selwer a poor Grumperen.

Äppel un Birren hommer jenooch jehatt Un Broumen, der jaaf et mieh als satt. Un Bloomen honn iwweraal jebleeht, De Ruusen, de Astern und daan de Heed.

Em Hirst hon mer os on de Finster jesatt, hon os jet verzillt un jelaacht un jeschwatt, De Blädder sein durch de Loft jeflorren Und de Vijjelcher noh dem Süden jezorren.

Allerhellijen laach at de Schnie op de Beem, mer hatten et worm, mer waren demheem. Mer wossten, dat die Vijj'el un och de Sunn Em nächste Frehjoar schunns wea kunn.

Dat Frehjoar kam un et schmolz de Schnie, Äwwer ose Joorden, da jaaf e net mie Doch wie mer duu on der Finster jesääss Dat hon mei Läwwe lang net verjääss.

Ingrid Schumacher, München