Juseppsdag

Jetz han mir bahl Juseppsdag.

Wievell Juppen han mir wähl, noch en oßerjrußerPfaar?

Jeng mer froher en et Dorf an dem Dag eruss,

da luert doch bahl üss jeder Schörp su en Juppemann.

En ahle Jusepp, Jupp un Jüppche jov et doch en jedem Huhs

un bie dem ahle Jusepp soß dat Jüppche bahl der janzen Dag om Schuhs.

Un se zuhschen an de Piefe, dat der Sewer esu schüemt

un se dohte furchbar kiewe, wenn Juppemännche och probiert.

Ob Juseppsdag hat Jupp un Jüpp sich sonnes angedohn, denn mer woß net, wen all kütt, öm vell Jelöck zu söhn.

Un ihr Ärbet lehten se für e paar Stonnen dann em Ress, e kitzches wähl bedurten se, dat die Fastenzitt jrad öss.

Wenn die Taht dann jot jebacke un für dat Fess getiert, dann joven ob de jruße Plaate en etlich Reng serviert.

Un dat Jüppchen ob der Bank, dat stallt sich esu brav, doch dat pöttelt van dem Koche sich stell der Streusel av.

De Jusepp möt dem enen Zahnt, feng mächtig an zu floche; wat war mir froher früh gewähs möt esu enem huhe Koche!

Die Mohn, die schott der Kaffee üss, »nu eißt och düchtig, Lock«! Bahl hat dann jede Gratulant su en janze Rönd verdröckt!

Dann packten se die Geschenke üss, Strangtubak un och Prömm; ja de Namensdag, de jeng de Manne vell zu flott erömm.

No dem Eiße betten se dann zu ihrem Schutzpatron, dat den och an sie dähch, en ihrer letzter Stonn.

Hock söht der heilige Josef, ich hure nu net mieh zo,

et wellt jo doch keiner mieh menge Name, nu krejen ich endlich Roh.

Drömm Jen die Juppe langsam rar, mer moß se estermiere, mer wellt doch jer der Juseppsdag noch möt enem Josef fiere.

Agnes Schäfer, Dahlen W e i ter gereich t von Otto Knie, Esch