Geschichten um den Maibaum

Mia Hermes-Hoffman, Düsseldorf

En Nuhen en d’r Mett vom
Döref,
do steit d’r schönste Maibaum
weit on breit.
Kein Fichtel üß dämm Bösch
joof dofür jefällt,
nä, do steit die schönste Linde
von d’r Welt.
Sulang ech denke kaan steit
die do!
Ronderömm öß e Jitter on en
Düer, die immer zo!
Üß Stein jemouert, dröm-
merömm en Bank
Wo Jong on Alt konnte setze
- stonnelang.

Daachsüwwer haan mir
Könner do jespillt.
Owens haan die aal Lögg sech
oft jett verzellt.
Em Summer owens die
Jugend do soß,
op d’r Bank oder einfach op
d’r Strooß.
Et joof jelacht, verzellt und
vill jesonge,
durch et hallef Dörf haan die
Leeder jeklonge.
Wenn die Linde dann blöhte,
dä herrliche Duft,
die Vüjel zwittscherte en d’r
Luft.
Dat wor en Freud’ für Groß
und Klein,
schaad wor et dann, wenn mir
john moote heim.
Wat haan mir als Könner vill
Streiche jemääch:
mir spillte Schlaachball,
Völkerball on Verstääche
ob em Hous, Scheuer oder
Stall – mir woore einfach
üwerall.
Dä Krach hätt dumols kein
Mensch jestört.
Högg m’r do kumm noch
Könner hürt.
Jetz öß et do mucksmäusche
stell,
die Könner setze am Compu­
ter, keint mieh spille well.
Wore em Pastuesch Pösch die
Fröhprumme reif on schöön,
die plöcke – jeeng net – dä
Pastur könnt oos sehn.
Su haan mir dat bleiwe looße,
denn samstechs hätt m’r et
biechte mooße…
E paar Jaade wegger fonne
mir dann Prumme satt, für al-
le Mann.
Bei Pastuesch Haus, räächs
onn lönks vom Portal Stoone
och schön aal Linde,
zwei an der Zahl.


Donewwer dat Hellejehäusche alt on schön.
Fronlichnamsdaach wor et
von Bloome kumm zu sehn.
Die Prozession meech zum vierte Sääge do halt,
onn böß en de Kirch joof jesonge, dat et schallt!
Eines Daachs moot Hellejehäusche on Pastuesch Haus fort,
warömm, datt weiss d’r leewe Jott.

Önn Neubau moot hin, vor Hässlichkeit schön,
och die aal Linde woore net mieh ze sehn,
Dä „Heimech“ (d’r Pötz) joof ömjeleit,
hään jetzt bei däm neue Hellejehäusche steit.
Dat Wasser läuft durch en aal Pomp
zur Freud aller en d’r Komp. Die Mauer ömm d’r Maibaum moot och weiche,
höck es do en Bank üß Eiche. Höck setzt dä eine oder anne-
re am Maibaum op d’r Bank, kickt de Könner zo, de Zeit jitt em net lang.

Op einmol kütt su eine kleine Stropp,
setzt sech newwer Dech, Du schüddels d’r Kopp,
Dann weiss Du un et es dir kloor
Su verjeit de Zeit, d’r Nach­
wuchs es do.
Die aal Lögg van fröher senn net mieh do.
Mir senn jetzt die „Aale“, dat
es eben so.
M’r es em Jeist weer Könd on jong.
On m’r zehrt von d’r Erinne­
rung.
Et kütt einem dann vüer wie
en Traum:
die Köndheit on Jugend bei
oos am Maibaum.