Die Kroh un der Fuchs

Fabel „Die Krähe und der Fuchs“ in Kopper Platt

Caroline Hoffmann, Kopp

Wat woar dat e biese Wanta. Wille woa Hungerzejt für all Diera, die sech für de Wanta näest jehamstat hattn. Och na Kroh unem Fuchs jung et miserabel. Anufürsich jungen die sich aus dem Wäch, wennt enen konnt den Anneren net liggen. Die Zwinn han sich awer zufällich bä’em Bauernhoff jetrof, wenn’t se jet zu Fräßen jesocht han. De Fuchs hat sech hannerem Holzstuppen verborjen und such, dat die Kroh ajefloren kom un sich oven an de Birrebom nierlos. Se hat nimmen Oren für et Spinntchen. De Fuchs such dat do et Finster en Spaalt upston. Dobannen up der Finsterbank luch en Stück Kieß. Der Fuchs such wie die Kroh ercht upgerächt no Har un Hotz hüppt, up ehmol rof floch, dä Kieß schnappt un rum zrück an de Bom floch. Da kom de Fuchs noah un rief:
„Meng Jott noch’mol, war für en schinnen Vurel sitzt dann lo oven? Su jet Feines han ech an mengem janzen Leven noch net jesehn. Oh, kannst do net jerat jet noah kun, dat ech ding herrlich glänzich Flutschen besser kucken kann?“
Die Kroh hat dat ja jernt jehört. Ihr lof alt de Süll no dem joden Kieß, den se waer am Maul jut festhol. Aver se floch enen Ast diewer. „Säeste, dat han ech mer je-doscht, Flutschen wie en Odler, on wie die an der Sonn schimmern!“ Die Kroh danzte en poar Schratt up dem Ast. „Oh, do Kinnich aller Viejel. Do stehst net nimmen up herrschaftlichen Benen, do has och en fürnehmen Schnabbl. Wat mos do en doll Stimm han, um ding Lieder ze sangen!“
Du konnt die Kroh für lauter Jerusartichket sich net mehr halen. Um dem Rudden ünner dem Bom zu weisen wat für en doll Stimm se hat, much se den Schnabbl weit up, um ze sangen.
Du foul der Kieß raus, der Fuchs hat sech den jeschnappt, un hat sech domat verdrückt.