Helmut Schäfer, Strohn
Mir säijn bekannt, wie´n bunten Hund, un doh-dropp säijn ma stolz. Mir säijn e´janz schien knoddisch Stéck ous ahlem Eefla-Holz.
Mir säijn steen-räich un doch wehr nett, oos jeht ett wäijlen joht. Oos Dorf oss innt der schiensten nou, un daht, daht mächt oos Moht.
Mir woaren orm, mir woaren Bouren, ett oss noch nett lang her, een Koh um Stahl, zwei Schwäijn dohzoh, datt Läwwen woar schunn schwer.
Un Kunna hatt´ jeed Hous jenooch, su onn die aacht boss zehn, die wollten all jefeedat säijn. Wie sollt´ma´saat se´ kreehn?
Hout oss daht alles janz, janz annisch – ma kennt sich nett mie ous, statt eenem rost´jen Fahrrad stien veer Autos fe´ demm Hous.
Mir honn ous oos jett Joot´s jemaach, datt fohl oos ohfangs schwer. Doch wer bei oos häij bläijwen well, dähn homma herzlich jähr.
Mir fäijan Fossischt att wie lang´ loh onn da´ Baach um Saal. Datt nannten mir von Ohfank-ohn nur oose Hohna-Staal.
Von oosen Steen de´gruußte Kerl, dat oss die Lava-Bump, se´ läijt mot hunnat-zwanzisch-Tonnen Ohfangs loh omm Dump.
Un oos Museum, datt Vulkanhaus, datt mähscht eefach Spass, doh steht säijt Joharen, Daach fier Daach, Europa on da Kass!
Mir säijn bekannt, wie´n bunten Hund,
Ur-Eefela-Bewohna
Mir säijn, wie´t jeden wesse meeßt,
mir säijn die Strohna-Hohna.