De Zirbs un de Sejomes

An em ärsch kahlen Wönterdach hatt de Zirbs schrölijen Honger. Im janzen Hous fon sej kee keitche Frucht, net es en Möckebeen. Nou heng hir awer da Buch op de Fößen und et pliv hir noist Anichteres üverich wie zo hirer Noppech ze jon.

Herr stand ma bej, mint sej, die kann mech doch suwiesu net leggen. De Sejomes kom at möt da Kiddelschürz an de Housdür un soat:

"Hal mech net op, ech sen verlade, ech han für oos de Zopp op dem Owe, sos verbrennt ma dat noch!"

Der Zirbs leev at et Wasser öm Mond zesame, wie se die jot Zopp roch, se ziddert un moot sech am Dürrahme fasthale. Janz höch soat se: " Kannt dou ma für höcke es en Fleech odder en keitsche Frucht lihne?" "Jerat für höck lihne? Un wann wellste datt wir zröckbrenge?" " Wenn Wedda ös!" "Su, wenn Wedda ös? Watt häs dou dann jedohn wie Wedda wor? Öm Summer un öm Hervst, häste du noist für der Wönter önje-mäch?" " Froch net esu domm! De weest doch datt ech jesongen hahn, ech senn en Entertainer! Di Sejomes jof janz wejß öm Jesicht: "En Enterditt, en Enterwatt, un nettes öm stann oos Sproch ze schweze? Un jesongen häst dou, awer nömme jesonge!"

"Wenn dou och nöist va menge Songs vastees, dennen annere hahn se jefalle, häste nett je-hurt wie se mir jeklatscht hahn?" "Dann jank an dennen hirr Dürre sönge, ech stellen willen oosen de Zopp op da Dech."