Äfangs der Dressijer Johre wor et, du jong Karl, en Jirrelsteener Jong, no Eesch bej HälteMaria freije. Om Heimond wor die janz Freije-rei vän senge Eitere op en Sonndeschnomet-tesch, jid zweit Woch, jelacht jänn. Et wor Wedder wie jemoolt, wie Karl än sen-gem freje Sonndeschnomettisch mot dem Rad on Eesch äkoom on sej Maria fir en Radtour aafholle wollt. Awer en Radtour, o Jemischter-konner, dat passt Maria sengem Vatter iwer-hoopt net. Zwei jonger Leck alleen op Tour, mot all dem Besch on Heckejedehns ennerwäß! Vill ze jefährlich! Därwänt scheckt hän Katharina mot, Marias seng aalst Schwester. Dat hool hän fir äjebraacht. On domot sollt'n och eenesdeels Räächt behaale. lischt wor Karl doch sihr enttäuscht, dat'n mot Maria iwerhoopt net dureft alleen senn. Awer die zwei Mädscher verstoone sesch esu jot en-nerenanner on mot him, se woren esu jeleck-lisch, voller Lache on Iwermoot, dat hän äm Enn fruh wor, mot zweijen ennerwäß ze senn. Se hatte kee bestemmt Zill vir Oore, sulang et nemmen eruss wor, russ uss dem Hous, russ uss dem Doref!
Säle hatte dumols jong Leck Zejt fir sesch selwer, on wat moch dat doch es Spass. Hooß fuhren die Radder se de Serpentinen durech de Wiesen de Beresch eraaf. Berescheraaf, do helefe jo all Deiwele, dat oss jiddereenem jo bekannt. Awer berescherop mooten se ald selewer deje. Flott brooch hinnen ald de Schweeß us. Se kruche väm Deje, Songe on Laache en schrejelisch trejen Hals on hätten ennerwäß jär ald jet jedronk, wenn se en Baach fonne hätte. Et iischt koomen se durch Salem. Hej ähaale? Kee Denkes drän. Salem wor vill ze näst. Se wollte vill wegger. Wie se awer ohnt en eenzije scheddije Boom änzeträäfe, durch nemme Wise fuhre, rooft Katharina op ees: „Wenn esch net baal jet Wasser krejen, fallen esch duut väm Rad, da konnder seen wie'der mesch heem brängt!" Awwer du soochen se vä weggs ald dat näst Doref : Weggebach. Do wollten'se änhaale.
Schwenn stallten se hirr Radder jänt en Sta-jettezong on jongen on eent vän dännen iischten Houser. Wie se, jeblennt noch vän all der Sonn, de Housdirr opmooche, stoonen se ald onn'er Plättekesch. Die aal Frau mot däm schwatze Koppdooch, die do äm hantiere wor frochten'se:
„Jooden Dach, Mehn, jedd Dir oos es jet Wasser? Mir han schrejelijen Duuscht!" „Elo hängt de Schäpp!", soot die on wiss mot dem Kopp op dat jepletscht emmaliert Donge bejm Kranne äm Speelsteen, dat fir Wasser-tronke bejm Fenster änem Hooke hong. Die Aal hat jo keen Hand frej, se trooch jerad zwei volljeladde Koochewänner on de Stuff. On die sooß voll Besoch. Kirmesbesoch. On Weggebach wor Kirmes! Donnerwedder, wat fir e Jeleck! Da kreje mir och noch e Steck Kirmesweck, dachten de Mädcher. Karl hat die et ischt tronke looße, on die woren ald wier bousse. Will, wie'n selwer äm tronke wor, wie'n sesch än die dejster Kesch jewennt hat, sooch Karl all die Kirmesfladde: De knosperesch Schrim-melstaarte, de brongsafteje Birresbunnes, die fresch Appel- on Kwetschekooche op der Mool on op dem Keschendesch stohn. Die kleenjebeckt Mehn on der schwatzer Kid-delschierz koom us der Stuff zereck jeschlufft on schnitt ald mih Weck op! Wie Karl ald lou-ter noch tronk, soot se: „Tronk desch satt, Jong, Wasser oss jesond!" Dovän hat Karl awer lang ald de Boch joot voll. Hän wollt hirr nemme Jeläjenheet jänn, him e Steck Fladden änzebeede on tronk en drott Schäpp leddisch. Wie de letzt Schäpp langsem leddijer joof, joof senge Zwejwel schrußer, ob die Waaderei iwerhoopt hulef, hän dacht: „Wenn sej elo su eng jereppt wie ronzelesch oss, krejt se reed on lät oos ohnt e Steck Kirmesweck fottfarre!" On jenau datt kruch die sihr joot reed! Karl, dän ald mih wie jenooch Wasser on sesch hat kuckt'n sesch die Fladden all noch ees be-jirrlich än on jong langsem op se zoo. Bousse satt'n sesch direkt op et Rad.
Die Mädscher hatte Nuut him no ze kunn. Katharina könnt awer net än sesch haale, het dräht sesch no däm onfrendlije Hous noch ees erem on rooft: „Dat wär demheem on Eesch net passiert op Kirmesdaach! Oos Motter schn-eggt jidderenem e Steck Weck aaf, dän bej oos on et Hous kitt!"
Karl hong jo esu kromm op dem Rad on mooch su e komisch Jesiischt, hähn doot de Mädscher esu leed. Dat wor jewoß vän all däm kaale Wasser on der Hetzt elej, dachten se, dän hät sesch iwertronk!
Kumm hatten se et Doref honnert sesch jelooß, on äm Stroßerand koom die iischt Heck on Sicht, sprong Karl väm Rad on schmoß et op en Sejt:
„Kutt schwenn!" rooft'n. „Sejste, däm oss et schlecht jänn!" rooft Maria. Wie hett on Katharina viirsischdisch em die Heck jange wore, soochen se Karl och platt op der Wiss leje. Seng liischt Summerjack hatt'n newent sesch ussjebreet on do drop looch en halef, jold brong knosperisch jeback Schrim-melstaart!
Die Mädscher platzten uss vä louter Laache. Karl mooch der aaler Jejzesch noch es no: „Tronk desch satt, Jong, Wasser oss jesond!" On dann verbotzen die Drej, ennerbroch vä vill Laacherei, hirre Weggebacher Kirmeskoche boss op dat letzt Schrimmelsche.