vän Peter Zirbes (1825-1901)
iwersatt vän Wilma Herzog on oos Jirrelsteener Platt
De Moond, dä kuckt su frendlesch jo
eraaf väm Himmelszelt,
wie wenn'en op de Kirmes jeng
on hätt de Sack voll Jeld.
Hän schwänkt de Hoot
on wenkt mir zo on blejwt e kejtje stohn,
hän mischt: „Hm, hm," strescht senge Baart
als wellde mir jett soon.
„Ei, weeß dou jett, da komm on schwät
fresch mott der Sprooch eruss!"
„Jottvatter scheckt mesch mott em Schrooß,
dän troon esch selwer uss.
Watt äkitt mott der Oowendpost,
datt troon esch iwer Land,
de Morjepost, die brängt meng Frau,
de Sonn, datt oss bekannt.
Denoowend senn esch Polizei
on haale nachts de Wacht."
„Esch haan dej silwer Hoar jesehn,
on haan mir datt jedacht.
Da komm on mach de Peijf noch än,
dou boss doch ald jet meed."
Hähn säät; „Esch hahn noch wejt ze john,
su baal jänn esch net reed.
Wään su e Hous voll Konner hät,
dän doref nett meeßesch john,
dou seijs se jo all schruß on kleen
firr Stär äm Himmel stohn.
Sään Jott dir och deng Owendzopp!
Mir jitt de Zeijd will knapp,
mej vill Jeschwätz, datt hool mesch op.
Schloof joot, esch haalen drop."
De Moond schwätzt jär op senger Tour,
doch weeß esch janz jewoss,
datt nemmen dään seng Sproch versteht,
dään och en Dischder oss.
On weleje Truust on schwäärer Zeijd.
Wenn't Leed deij Herz zerfresst,
datt Jott voll Gnad on Frendlischkeet
de Mensche kees verjeßt.
