Wie Schrußmotter mir datt Lukas-Evangjelium verzellt hät

Wilma Herzog, Gerolstein

Et wor änem Schniidaach om Advent Neng-zehnhonnertveronverzisch (1944), esch wor jerad zehn on mir wahnten on Jirrelsteen om „Märloch", on owen on „der Kier" (Bergstraße) jehurt menge Schrußeltere eene vän dä zwei kleenere Bouereheff, die et du do noch joof. En Stall on de Schejer stohnen direkt näwent däm Pötz (Wasserturm) äm Burschfels, wo heck dat Felsekreiz hängt. Esch hat Schrussmotter hirr Kappesschaaf zreck bracht. Sej wor Woll äm sponne fir e Paar langer Wollhoose (Wollstrümpfe) fir mesch. Derwänt bluff esch jär noch e keitje bej hirr setze. Se soot, esch sollt et ischt noch e paar Stecker Holz op et Fejer on de Keschen-herd doon, datt mir et och joot warem hätte. Du soot se: „Will oss jo baal Chresdaach, kennsde iwerhoopt dat Lukas Evangjelium?" „Du joofen doch de Leck jezellt", soot esch schwenn, „on du jonge Maria on Jusep doch op Nazareth!" Schrußmotter schiddelt hirre Kopp:

"Nee, nee! Dou schmejss jo alles durcheneen Wille verzellen esch dir dat es janz jenau, on wenn dou Froore häss, da froch!" Sej hollt sesch us däm Koref voll fein vier- bereet Schoofwoll en neje Putsch on de Hand, dräht datt Sponnrad wier än, on wie dann dä fein jedrähte Faddem iwert eene vän dänne ville Ejse-Zännen on dat Spoolsche loof, fong se än:

„Dän ischte Kaiser vän dä Römer hoosch Aujustus. On dä wollt wosse, wievill Leck on sengem schruße Reich wahnte, derwänt loot hän die zelle. Dat wor op der ganzer Welt noch nie jemach jänn, on et wor jarnet esu eefach. Dat keene dubbel jezellt joof, mooten de Leck all darjohn, on dat Doref, dä Flecken odder on die Stadt, wo hirre Vatter herkoom. Iwerall hatten die Römer Leste färdisch leje, wo de Leck sesch konnten ontroon. On esu moote Jusep on Maria op Bethlehem john, hän stammt jo do uss däm Davidshous. Jusep schafft awer ald en Herd Johr on Nazareth als Zommermann, wo hän mot Maria wahnt. „Wie wejt wor dat dann, boss waar se john moote?" „Dumols hatten de Leek jo en anner Mooß. Esch jelewen awer datt et mieh wie honnert-foffzesch Kilometer wore." „Konnten se net daar farre?" „Womott dann, Kond? Se hatten doch nemmen en Esel. Awer dän konnten se joot broche. Datt Dier konnten se beladde mot allem, watt se ennerwäjs brochte, jet fir ze äße, en Krooch fir et Wasser, och e Paar annerer Schohn, jet fir sesch naachts zozedecke, awer fir allem och Doocher jenooch fir dat Kond dron ze weckele, dat se erwaate" „Trotzdäm, dat se e Kond kruch, moot Maria dä lange Wääsch john? Datt wor doch dubbel schwär! Wenn esch vä Jirrelsteen nemme no Eesch bej meng anner Schrusseltere john, da broch esch fir die fönnef Kilometer ald en Stonn, on wenn esch späder heem kunn, da senn esch ald meed jeloof." „Mer kann sesch kumm vierstelle, watt die zwei ennerwäß alles ze meestere hatte. Keen ornglesch Stroß, Jesindel wor och noch ennerwäß. Hahn se iwerall Wasser fonne, Bruut krisch, hattense fir naachts e Bett odder mooten se onner Schejer odder sujar bousse, ennert de Stäre, schloofe? Kruchen se jenooch Fooder fir hirren Esel? Wor Maria joot dränn op der Rees?" „Dejer wor et sicher noch owendrop, se moo-ten doch Jeld fir alles hahn, och op däm lange Heemwääsch hernoter!" „Jenau esu wor et, on wenn esu vill Leck ennerwäs senn, da jänn op eene Schlaach de Herberje on alles dremerem joot dejer. On Jusep konnt jo nejst verdeenen on der Zejt. Villiecht hatt hän jerad virherr opjetroon krisch, fir a nej Hous jet ze schrengere. Hän saal sesch schruss Sorje jemaach han, dat hän die Arbeed net me kruch, wennen heem koom. Wie sollt dat da wegger john, zemool se mott em Kendsche heem käme, wofirr hän ze sorje hat. Wie se dann meed on Bethlehem äkoome, kruchen se nierends Platz. Maria soot nett, datt hirre Boch äfong wieh ze doon, se soot nemme, Jusep sollt es janz schwenn on däm Stall näwent der Herbersch kucke. Hän doot dat, on do wor Platz. Dat wor och niedesch, denn on derselwijer Naacht koom dat Kond op de Welt. On datt wor et Jesuskond. Maria weckelt hirre kleene Jong on Doocher, die se mottjeholt hatte. Jusep doot Strih on Hei on die kleen leddisch Krepp, dar laach- ten se dat Kond eron, on beeds woren esu jelecklisch! On dersewijer Nacht, net wejt dann, passten Hierte op hirr Schoofhärde op. Op ees joof die dejster Naacht esu hell, datt die Männ sesch erfährte. Se sooche, watt se nie virrher jesehn hatte: Engel, fein äjedoon on wejße Kleeder. Eene vän dänne koom op se zoo on soot: „Fürchtet Euch nicht, denn ich verkünde Euch eine große Freude, die allem Volk widerfahren wird. Denn heute ist euch in der Stadt Davids der Heiland geboren, welcher ist Christus der Herr. Und das habt ihr zum Zeichen: Ihr werdet das Kind finden in Windeln gewickelt und in einer Krippe liegend." Louter, wenn Schrußmotter es Hudejtsch schwatt, wor jet Wichtijes zejang. Dies Kier ennerbrooch esch se awer on rooft: „Esch weeß jenau wie et wegger jong on soot: Du komme janz vill Engel, die han jesonge: „Ehre sei Gott in der Höhe und Friede den Menschen auf Erden, die guten Willens sind!" „Jenau esu woret, Wilma. Mir konnen oos kumm vierstelle, wie opjeräscht die Hierte wore. Subaal die Engel fott wore, wollten se kucke john, ob datt alles och esu wor. Eene vänne moot jo bej de Schoofe blejwe, die anneren all loofe schwenn op Bethlehem on sotten dä Stall. Weil en Krepp wor nemmen onnem Stall ze fonne. Awer, on wellijem? Se moochen vill Stalldirren op. Nejst! Nejst! On ald wier nejst! Op ees rooft eene: „Kutt flott här, hej osset!" On du stoonen se virr däm Kond: Su verwon-nert on esu jelecklesch! S e j durften de Heiland sehn! S e j, die arem Hierte on nett die resch Händler vän newenän us der Herbersch, die fir vill Jeld de best Zommere do on och et best Ääße krisch hatte. Will iwerschloochen sesch die Männ Maria on Jusep ze verzelle, watt se all jesehn hatte, on se verzellte jenau watt die Engel jesoot on jesonge hatte. Ondäms se datt doote, looch en helle Scheng op hirre jelecklische sonnjejerwte Jesiechter on se kneete nier än der Krepp." Schrußmotter hool ewill hirr Sponnrad än on kuckt no mir eriwer, wo esch näwent däm Herd op der Holzkest sooß. Mir kuckten oos en langen Otemzoch nemmen än. Dann pespert esch: „O, wie schien! Denn esch sooch dat Bild jenau virr mir! Dou häss mir dat esu schien verzellt, Schruß-motter, on esch senn esu fruh do driwer, datt esch mesch noch nett ees bekloe saal, wenn mesch die Schoofwollstremp, die dou mir vän der Woll elo strecks, esu schrejelisch kratze!"