Wat se mir oft dursch ät Dorf jerannt, ha jed Jass un jeden Äcke jekannt. Mir ha jede Summer Kneckele jespillt, han erlefft wi Hont un Kazz Jönge jezillt.
Morjens jeeng ät on de Kirsch, dan on de Schull; wat de Pastur un de Lehrer sooten, dat jull. Och wat de Ältere mente, dat joof jemääscht, soss hät dat öch ö paar on de Löiskoul oprääscht.
Ön de Schull jeeng mer dumols aacht Joor; wat dono maachen, dat wor dan de Froor. De Mätscher jeenge fillfach den Houshalt liire, de Jöngen dooten oft en Hantwärk probiire.
Dobej zuch ät den ejne fött on de Stadt, weil di jo mi ze beeden hat. „Esch blejwen hej," soot öch mansch annere. Se hatte Sörsch, soss ze ferlangere.
Ejal wi ät jeeng, of hej udder do, jede moot kicke, senge Wääsch ze joo. En Ärbet han, öch en Frau noch fonne, öm dan en Famillisch han ze könne.
De meesten han dat joot jemääscht un han ät om Lewwe öch zo jet prääscht. Se hatten hiir Üsskuns, ni Hönger jelidde. Ät jeeng hinne joot un se wooren zefridde.
Äwer trozzdem jeengen de Jedanken zeröck. Se däschten aan ät Dorf un aan di Löck mot dennen se schruuß woore je zur Konnerzejt un no un no woor ät dan esu wejt.
Se üwerlääschten öm schleeßlisch zö sesch ze söön: „Söll esch net zoröck ön meng Hejmat jöön? Döhi, wö esch wiir Platt schwäzze ka, wö esch jäär sen un ö joot Jefööl ha?"
Mer kickt sesch alt eeß nö em Höisjen öm, filleischt möt em klejne Jaaden trömeröm. Kurz für der Rent, du jööf mer fönnisch öm hejmischen Dorf, dö öss mer könnisch.
Mer kännt de janz Jäjent, kännt Felt un Flur, erfreut sesch des Lewwens ö Jöttes Natur. "Hej well esch plejwe, wö mee Lewwe feeng aan un hej höffen esch noch ö paar Jöörscher ze han."
Hermann Palms, Jünkerath