Wie e verloof Schoof
hellt'n mesch us dem Jestrepp,
brängt mesch of de richtije Padd.
Verennen esch mesch wellmeedisch wier,
zischt hän mesch jedellisch
us d'm schlommste Morast.
Op senge Schellere treet'n mesch
op seng best Wiss,
äm lebendjje Wasser
lät'n mesch tronke.
Wofirr soll esch mesch dann noch erfähre,
om Dejstere,
wenn all em mesch erem schloofe?
Hän blejwt wakkeresch on alärt,
och wenn esch mesch meed
on elännisch mooß nierläje.
On wenn esch dann janz alleen
durch d'n deefste Hollwäsch moß,
on sehn selwer än keen Enn,
hän häält all Welef vä mir wejt fott
on häält mir dä warme helle Platz bereet
wo Oos ald all op mesch wade,
denn
menge Hiert os de Här.
Wilma Herzog, Gerolstein