Et wor es en Deiwel, dä wor esu domm,
fir jarnejst ze verwenne,
de Pelzebock hat sesch mot'm jeplocht,
mot Schloon on Stuuße on Schenne.
Och han sesch seng Breeder vill Meh mot'm jänn,
emsoss kruch'n sej et äm Maare,
du han se äm Enn de Beschloss jefasst,
hän ennert de Menschen ze jaare.
Hän hät du jeheirot, du jong et'm schlecht,
vill schlechter wie bej senger Motter,
hän hat zom Onjeleck e Fraumensch krisch,
dat moch'm et Lewe recht botter.
Do loof hän'm fot, verdengt sesch fir Knecht,
sej Luus wor'm net ze benegge,
hän fonn nemmen Arbed on sihr winnisch Luhn
- on moot och noch Honger legge.
Du hät hän sesch zom Wolefjemach,
de leddije Maare ze felle
on hät dem Bouer et Veh zerross,
senge schrelejen Honger ze stelle.
Du moochen de Boure e Loch on de Erd
on han'n lebendisch jefange.
Do soot Bouer Scholtes: "Jot dat m'r en han,
nou jidd'n och richdich jehange."
Den Theis rooft: „Hän hät os su vill Schadde jedoon,
alleen ald än ose Schoofe,
mir wollen dem Looder zwei Frauleck jänn,
da broch m'r 'n net wegger ze stroofe.
Do fong de Wolef ze schwätzen än,
hän sot: „Esch senn zwar en Deiwel,
wat dir mir diktiert hat, dat han esch verdeent,
dat lejt usser allem Zwejwel.
Erhängt mesch! Erscheeßt mesch! Macht wat dir wollt!
Esch werde mot Dank esch et luhne,
doch bedden esch - wat die zwei Frauleck betrefft,
mesch gnädischlich ze verschuune.
Esch hat nemmen eent - on dat noch ze vill!
et hät mesch on't Elend jedriwe!" -
Wat du noch de Boure dem Deiwel jedoon,
os nierens opjeschriwe.
Nach einem Gedicht von Peter Zirbes, in Gerolsteiner Mundart; gestaltet von Wilma Herzog, Gerolstein