Dat Schweng, de Jeeß on dän Hammel

Wilma Herzog, Gerolstein

En Jeeß, en Hammel on e jot fett Schweng joo-fen on'er Kaar op de Maat jefarre. De Jeeß reckt hirre Kopp on kuckt vurwetzisch on der Jäjend erem.

On seng eejene Jedanke versonke looch de Hammel on'er Eck.

Et Schweng awer doot kreesch, jidd Kier, wenn

de Kaar iwert en Steen jong. Het hat iwerhoopt

keene Spass än där janzer Fahrt.

Nodämm et wier jehierisch Kreesch jedoon hat,

wor datt fir den Hammel zevill.

Hän rooft: "Wafir mischs dou su e Jedeehns,

datt mer keene kloore Jedanke mieh kreje

kann?"

Och de Jeeß schannt mot dem Schweng: "Hier op mot dengem Jekloos on holl endlech es Vernonft än! Freu desch doch an der schiener Jäjend, durch die mir jefarre jänn on boss fruh, datt mir dä janze Wäsch net moosse ze Foß loofe!"

"O dou domm Jeeß on dou Dämelsack vän em Hammel!" kloot et Schweng, "Dir meent wall, dir wärt vän der janz schlauer Soort on wollt mir ewillen iwert de Moul farre! Dir meent waal, nemme fir oose Spass dät de Bouer oos on der Jäjend erem farrre? Wenn Dir nemmen e kejtje Krips on ejere Kne-jlesse hätt, dät dir wosse, wofirr mir op de Maat jefarre jänn!

Dou jeckisch Jeeß meens wall, op dem Maat jeng et nemme em deng Melech, die dou do däts verkoofe!

On dou dommen Hammel jeleefs wall, datt dou do deng Woll än de Mann bränge däts! Ha! Ha! Esch jedefall weeß jenau, wofirr se mesch esu fett jemaach han: Esch soll nämlesch än de Metzjer verkoofjänn, dän mesch duut schleet. Dann jänn esch on Stecker jeschnidde on ver-koof, datt de Leck mesch fräße konne! Derwänt loot mesch doch meng Angst on meng Nuut erussschreie, esu lang et noch jeht!"

De Jeeß verstoon louter noch net, dat et och em hirre Kopp jong.

Se wor esu bies, weil et Schweng hirr die schien Fahrt verdorwe hat, on se rooft: "Dann hier doch op ze jammere! Wenn dou su jenau weeß, datt dej End kitt! Watt notzt dir dann all dat Kreeschdoon on Kloe, wenn dou doch nejst do drän ännere kanns!"

Das Schwein, die Ziege und der Hammel

Ein fettgemästetes Schwein, eine Ziege und ein Hammel wurden in einer Karre zum Markt gefahren.

Die Ziege reckt ihren Kopf und schaut vorwitzig in die Gegend.

In seine Gedanken versunken liegt der Hammel in einer Ecke.

Das Schwein schreit jedes Mal, wenn die Karre

über einen Stein fährt.

Es jammert fortwährend und hat überhaupt

kein bischen Freude an der Fahrt.

Nachdem es wieder mal gehörig geklagt hatte,

war das dem Hammel zuviel.

Er rief: "Warum machst du solch ein Theater,

dass man keinen klaren Gedanken mehr fassen

kann?"

Auch die Ziege schimpfte mit dem Schwein: "Hör auf mit deinem Gejammer und nimm endlich mal Vernunft an! Freu dich doch an der schönen Gegend, durch die wir gefahren werden, und sei froh, dass wir den ganzen Weg nicht zu Fuß laufen müssen!"

"Oh, du dumme Ziege und du blöder Hammel!" rief das Schwein, "Ihr meint wohl, Ihr wärt von der schlauen Sorte und wollt mir über den Mund fahren!

Ihr glaubt sicher, der Bauer führe uns zu unserem Vergnügen durch die Gegend? Wenn Ihr nur ein Fünkchen Verstand hättet, dann würdet ihr wissen, warum wir gefahren werden.

Du verückte Ziege meinst wohl, du könntest deine Milch auf dem Markt verkaufen? Und du einfältiger Hammel glaubst, du würdest dort Deine Wolle an den Mann bringen? Ha! Ha!

Ich weiß genau, dass es mir an den Kragen geht. Der Bauer hat mich so fett gefüttert, damit ich auf dem Markt an einen Metzger verkauft werde.

Der aber wird mich tot schlagen, zerteilen und stückweise verkaufen, damit die Leute mich

fressen können! Darum lasst mich meine Not herausschreien, solange ich noch kann!"

Die Ziege begriff immer noch nicht, dass es auch um ihren Kopf ging. Sie war verärgert, weil das Schwein ihr die Fahrt verdorben hatte.

Sie schrie: "Dann hör doch auf zu jammern! Du weißt also genau, dass dein Ende kommt, was nützt dir dann noch all dein Gebrüll, wenn du doch nichts daran ändern kannst!"